M. Tullius Cicero, For Sestius
Albert Clark, Ed.

non sum tam ignarus, iudices, causarum, non tam insolens in dicendo, ut omni ex genere orationem aucuper et omnis undique flosculos carpam atque delibem. scio quid gravitas vestra, quid haec advocatio, quid ille conventus, quid dignitas P. Sesti, quid periculi magnitudo, quid aetas, quid honos meus postulet. sed mihi sumpsi hoc loco doctrinam quandam iuventuti, qui essent optimates. in ea explicanda demonstrandum est non esse popularis omnis eos qui putentur. id facillime consequar, si universi populi iudicium verum et incorruptum et si intimos sensus civitatis expressero. [120]

quid fuit illud quod, recenti nuntio de illo senatus consulto quod factum est in templo virtutis ad ludos scaenamque perlato, consessu maximo summus artifex et me hercule semper partium in re publica¹ tam quam in scaena optimarum, flens² et recenti laetitia et mixto dolore ac desiderio mei, egit apud³ populum Romanum multo gravioribus verbis meam causam quam egomet de me agere potuissem? summi enim poetae ingenium non solum arte sua, sed etiam dolore exprimebat. qua enim vi⁴: “qui/ rem publica/m certo⁵ animo adiu/verit,
sta/tuerit, steteri/t cum Achivis—
” vobiscum me stetisse dicebat, vestros ordines demonstrabat! revocabatur ab universis— “re/ dubia
hau/t⁶ dubitarit vi/tam⁷ offerre ne/c capiti pepe/rcerit.
” haec quantis ab illo clamoribus agebantur! [121] Cum iam omisso gestu verbis poetae et studio actoris et exspectationi nostrae plauderetur: “su/mmum amicum su/mmo in bello—
” nam illud ipse actor adiungebat amico animo et fortasse homines propter aliquod desiderium adprobabant: “su/mmo ingenio prae/ditum.
”