M. Tullius Cicero, For Sestius
Albert Clark, Ed.

nam externa bella regum, gentium, nationum iam pridem ita exstincta sunt ut praeclare cum iis¹ agamus quos pacatos esse patiamur; denique ex bellica victoria non fere quemquam est invidia civium consecuta. domesticis malis et audacium civium consiliis saepe est resistendum, eorumque periculorum est in re publica retinenda medicina; quam omnem, iudices, perdidissetis, si meo interitu senatui populoque Romano doloris sui de me declarandi potestas esset erepta. qua re moneo vos, adulescentes, atque hoc meo iure praecipio, qui dignitatem, qui rem publicam, qui gloriam spectatis, ne, si quae² vos aliquando necessitas ad rem publicam contra improbos civis defendendam vocabit³, segniores sitis et⁴ recordatione mei casus a consiliis fortibus refugiatis. [52] primum non est periculum ne quis umquam incidat in eius modi consules, praesertim si erit iis⁵ id quod debetur persolutum. deinde numquam iam, ut spero, quisquam improbus consilio et auxilio bonorum se oppugnare rem publicam dicet illis tacentibus, nec armati exercitus terrorem opponet togatis; neque erit iusta causa ad portas sedenti imperatori qua re suum terrorem falso iactari opponique patiatur. numquam autem⁶ erit tam oppressus senatus ut ei ne supplicandi quidem ac lugendi sit potestas, tam captus equester ordo ut equites Romani a consule relegentur. quae cum omnia atque etiam multo alia maiora, quae consulto praetereo, accidissent, videtis me tamen in meam pristinam dignitatem brevi tempore⁷ doloris interiecto rei publicae voce esse revocatum.