καὶ Πίνδαρος δ᾽ οὐ μετρίως ὢν ἐρωτικός φησιν
ἦρι μὲν αἵ τε Κυδώνιαι
μαλίδες ἀρδόμεναι ῥόαι
τ᾽ ἐκ ποταμῶν ἵνα παρθένων
κᾶπος ἀκήρατος, αἵ τ᾽ οἰνανθίδες
αὐξόμεναι σκιεροῖσιν ὑφ᾽ ἕρνεσιν
οἰναρέοις θαλέθοισιν ἐμοὶ δ᾽ ἔρος [p. 240]
οὐδεμίαν κατάκοιτος ὥραν ἅθ᾽ ὑπὸ στεροπᾶς φλέγων
Θρηίκιος βορέας, ἀίσσων παρὰ Κύπριδος ἀζαλέαις
μανίαισιν ἐρεμνὸς
ἀθαμβὴς ἐγκρατέως
πάϊθεν φυλάσσει
ἡμετέρας φρένας.
διόπερ καὶ ὁ Τίμων ἐν τοῖς Σίλλοις ἔφη:
εἴη καὶ ἐρᾶν καὶ ἔρωτι. χαρίζεσθαι κατὰ καιρὸν
μὴ πρεσβυτέραν ἀριθμοῦ δίωκε, θυμέ, πρᾶξιν,
καὶ μὴ ἀναμένειν ἔστ᾽ ἂν ἐκεῖνό τις φθέγξηται κατὰ τὸν αὐτὸν τοῦτον φιλόσοφον
ὥρη ἐρᾶν, ὥρη δὲ γαμεῖν, ὥρη δὲ πεπαῦσθαι,
μνησθεὶς δὲ καὶ τοῦ Τενεδίου Θεοξένου ὁ Πίνδαρος, ὃς ἦν αὐτοῦ ἐρώμενος, τί φησιν;
ἡνίκ᾽ ἐχρῆν δύνειν, νῦν ἄρχεται ἡδύνεσθαι.
”
χρῆν μὲν κατὰ καιρὸν ἐρώτων δρέπεσθαι, θυμέ,
σὺν ἁλικίᾳ:
τὰς δὲ Θεοξένου ἀκτῖνας ποτ᾽ ὄσσων μαρμαρυζοίσας δρακεὶς [p. 242]
ὃς μὴ πόθῳ κυμαίνεται, ἐξ ἀδάμαντος ἢ σιδάρου κεχάλκευται μέλαιναν καρδίαν
ψυχρᾷ φλογί, πρὸς δ᾽ Ἀφροδίτας ἀτιμασθεὶς ἑλικογλεφάρου
ἢ περὶ χρήμασι μοχθίζει βιαίως ἢ γυναικείῳ θράσει
ψυχὰν φορεῖται πᾶσαν ὁδὸν θεραπεύων. ἀλλ᾽ ἐγὼ θεᾶς ἕκατι κηρὸς ὣς δαχθεὶς ἕλᾳ
ἱρᾶν μελισσᾶν τάκομαι, εὖτ᾽ ἂν ἴδω παίδων νεόγυιον ἐς ἥβαν.
ἐν δὲ ἄρα καὶ Τενέδῳ
Πειθὼ τ᾽ ἔναιεν καὶ Χάρις υἱὸν ἀνᾶγ᾽
