Ἐπικράτης φησὶν ἐν Ἀντιλαίδι, ἐν ᾧ δράματι καὶ περὶ τῆς πολυθρυλήτου Λαίδος τάδε λέγει: [p. 80]
τὰς μὲν ἄλλας ἔστιν αὐλούσας ἰδεῖν
αὐλητρίδας πάσας Ἀπόλλωνος νόμον, ...
Διὸς νόμον
αὗται δὲ μόνον αὐλοῦσιν Ἱέρακος νόμον,
μνημονεύει δὲ τῆς Λαίδος καὶ Ἀναξανδρίδης ἐν [p. 82] Γεροντομανίᾳ καὶ ἄλλας ἑταίρας αὐτῇ συγκαταλέγει διὰ τούτων:
αὕτη δὲ Λαὶς ἀργός ἐστι καὶ πότις,
τὸ καθ᾽ ἡμέραν ὁρῶσα πίνειν κἀσθίειν
μόνον, πεπονθέναι δὲ ταὐτά μοι δοκεῖ
τοῖς ἀετοῖς: οὗτοι γὰρ ὅταν ὦσιν νέοι
ἐκ τῶν ὀρῶν πρόβατ᾽ ἐσθίουσι καὶ λαγὼς
μετέωρ᾽ ἀναρπάζοντες ὑπὸ τῆς ἰσχύος:
ὅταν δὲ γηράσκωσιν ἤδη, τότε θεῶν
ἐπὶ τοὺς νεὼς ἵζουσι πεινῶντες κακῶς:
κἄπειτα τοῦτ᾽ εἶναι νομίζεται τέρας.
καὶ Λαῒς οὖν ὀρθῶς νομίζοιτ᾽ ἂν τέρας,
αὕτη γὰρ ὁπότ᾽ ἦν μὲν νεοττὸς καὶ νέα,
ὑπὸ τῶν στατήρων ἦν ἀπηγριωμένη,
εἶδες δ᾽ ἂν αὐτῆς Φαρνάβαζον θᾶττον ἂν
ἐπεὶ δὲ δολιχὸν τοῖς ἔτεσιν ἤδη τρέχει
τὰς ἁρμονίας τε διαχαλᾷ τοῦ σώματος,
ἰδεῖν μὲν αὐτὴν ῥᾷόν ἐστιν ἢ πτύσαι:
ἐξέρχεταί τε πανταχόσ᾽ ἤδη πετομένη,
δέχεται δὲ καὶ στατῆρα καὶ τριώβολον,
προσίεται δὲ καὶ γέροντα καὶ νέον.
οὕτω δὲ τιθασὸς γέγονεν ὥστ᾽, ὦ φίλτατε,
τἀργύριον ἐκ τῆς χειρὸς ἤδη λαμβάνει.
τὴν ἐκ Κορίνθου Λαΐδ᾽ οἶσθα; β. πῶς γὰρ οὔ;
τὴν ἡμετέρειόν. Α. ἦν ἐκείνῃ τις φίλη
Ἄντεια. β. καὶ τοῦθ᾽ ἡμέτερον ἦν παίγνιον.
α. νὴ τὸν Δί᾽, ἤνθει τότε Λαγίσκ᾽, ἤνθει τότε
καὶ Θεολύτη μάλ᾽ εὐπρόσωπος καὶ καλή,
ὑπέφαιν᾽ ἐσομένη δ᾽ Ὤκιμον λαμπρὸν πάνυ.