καὶ Σοφοκλῆς δὲ ἐν Ἀχαιῶν συνδείπνῳ:
ὅδ᾽ ἐστὶν ὅς ποτ᾽ ἀμφ᾽ ἐμοὶ βέλος
γελωτοποιόν, τὴν κάκοσμον οὐράνην,
ἔρριψεν οὐδ᾽ ἥμαρτε: περὶ δ᾽ ἐμῷ κάρᾳ [p. 76]
πληγεῖσ᾽ ἐναυάγησεν ὀστρακουμένη,
χωρὶς μυρηρῶν τευχέων πνέουσ᾽ ἐμοί .
Εὔπολις δὲ τὸν πρῶτον εἰσηγησάμενον τὸ τῆς ἀμίδος ὄνομα ἐπιπλήττει λέγων
ἀλλ᾽ ἀμφὶ θυμῷ τὴν κάκοσμον οὐράνην ἔρριψεν
οὐδ᾽ ἥμαρτε; περὶ δ᾽ ἐμῷ κάρᾳ
κατάγνυται τὸ τεῦχος οὐ μύρου πνέον.
ἐδειματούμην δ᾽ οὐ φίλης ὀσμῆς ὕπο.
Ἀλκιβιάδηςπαρ᾽ Ὁμήρῳ δὲ οἱ ἀριστεῖς κοσμίως δειπνοῦσιν ἐν Ἀγαμέμνονος. εἰ δ᾽ ἐν Ὀδυσσείᾳ φιλονεικοῦσιν Ἀχιλλεὺς καὶ Ὀδυσσεὺς καὶ Ἀγαμέμνων ‘χαῖρε νόῳ,’ ἀλλ᾽ ὠφέλιμοι αἱ φιλοτιμίαι ζητούντων εἰ λόγῳ ἢ μάχῃ αἱρεθῆναι δεῖ τὸ Ἴλιον. ἀλλ᾽ οὐδ᾽ ὅτε μνηστῆρας εἰσάγει μεθύοντας, οὐδὲ τότε τοιαύτην ἀκοσμίαν εἰσήγαγεν ὡς Σοφοκλῆς καὶ Αἰσχύλος πεποιήκασιν, ἀλλὰ πόδα βόειον ἐπὶ τὸν Ὀδυσσέα ῥιπτούμενον. [p. 78]
μισῶ λακωνίζειν, ταγηνίζειν δὲ κἂν πριαίμην.
β
πολλὰς δ᾽ οἶμαι νῦν βεβινῆσθαι.
Ἀλκιβιάδης
... ὃς δὲ πρῶτος ἐξεῦρεν τὸ πρῴ πιπίνειν,
β
πολλήν γε λακκοπρωκτίαν ἡμῖν ἐπίστασ᾽ εὑρών.
Ἀλκιβιάδης
εἶεν τίς εἶπεν ἀμίδα παῖ πρῶτος μεταξὺ πίνων;
β
Παλαμηδικόν γε τοῦτο τοὐξεύρημα καὶ σοφὸν σου.