Titus Livius (Livy), The History of Rome, Book 23
Frank Gardener Moore, Professor Emeritus in Columbia University, Ed.

8. deversatus est apud Ninnios Celeres, Sthenium Pacuviumque, inclitos nobilitate ac divitiis. [2] eo Pacuvius Calavius, de quo ante dictum est, princeps factionis eius quae traxerat rem ad Poenos, filium iuvenem adduxit abstractum a Deci Magi latere, [3] cum quo ferocissime pro Romana societate adversus Punicum foedus steterat, nec eum aut inclinata in partem alteram civitas aut patria maiestas sententia depulerat. [4] huic tum pater iuveni [p. 24] Hannibalem deprecando magis quam purgando placavit,¹ victusque patris precibus lacrimisque etiam ad cenam eum cum patre vocari iussit, [5] cui convivio neminem Campanum praeterquam hospites Vibelliumque Tauream, insignem bello virum, adhibiturus erat. [6] epulari coeperunt de die, et convivium non ex more Punico aut militari disciplina esse sed, ut in civitate atque etiam domo diti ac² luxuriosa,³ omnibus voluptatium inlecebris instructum. [7] unus nec dominorum invitatione nec ipsius interdum Hannibalis Calavius filius perlici ad⁴ vinum potuit, ipse valetudinem excusans, patre animi quoque eius haud mirabilem perturbationem causante. [8] solis ferme occasu patrem Calavium ex convivio egressum secutus filius, ubi in secretum—hortus erat posticis aedium partibus—pervenerunt, [9?] “consilium” inquit “adfero, pater, quo non veniam solum peccati, quod defecimus ad Hannibalem, impetraturi⁵ ab Romanis, sed in multo maiore dignitate et gratia simus Campani quam umquam fuimus futuri.”⁶ [10] cum mirabundus pater quidnam id esset consilii quaereret, toga reiecta ab umero latus succinctum gladio nudat. [11] “iam ego” inquit “sanguine Hannibalis sanciam Romanum foedus. te id prius scire volui, si forte abesse, dum facinus patratur, malles.”