τὰς δὲ τοῦ κόλακος ὥσπερ πολύποδος τροπὰς ῥᾷστα φωράσειεν ἄν τις αὐτὸς ἐπὶ πολλὰ δοκῶν τρέπεσθαι, καὶ ψέγων μὲν ὃν ἐπῄνει πρότερον βίον, [p. 128] οἷς δ᾽ ἤχθετο πράγμασιν ἢ διαίταις ἢ λόγοις ὡς ἀρέσκοντας ἐξαίφνης; προσιέμενος. ὄψεται γὰρ αὐτὸν οὐδαμοῦ βέβαιον οὐδ᾽ ἴδιον οὐδ᾽ οἰκείῳ πάθει φιλοῦντα καὶ μισοῦντα καὶ χαίροντα καὶ λυπούμενον, ἀλλὰ δίκην κατόπτρου παθῶν ὀθνείων καὶ βίων καὶ κινημάτων εἰκόνας ἀναδεχόμενον. τοιοῦτος γὰρ οἷος, εἰ ψέγοις τινὰ τῶν φίλων πρὸς αὐτόν, εἰπεῖν ‘ βραδέως πεφώρακας τὸν ἄνθρωπον: ἐμοὶ μὲν γὰρ οὐδὲ πρότερον ἤρεσκεν’ ἂν. δ᾽ αὖ πάλιν ἐπαινῇς μεταβαλόμενος, νὴ Δία φήσει συνήδεσθαι καὶ χάριν ἔχειν αὐτὸς ὑπὲρ τοῦ ἀνθρώπου καὶ πιστεύειν. ἂν δὲ βίον ἀλλακτέον ἕτερον 1 εἴπῃς, οἷον εἰς ἀπραγμοσύνην καὶ ἡσυχίαν ἐκ πολιτείας μεταβαλόμενος, ‘ πάλαι γ᾽ ἐχρῆν’ φησὶ ‘θορύβων ἡμᾶς ἀπηλλάχθαι καὶ φθόνων’ ἂν δὲ πάλιν ὁρμᾶν δοκῆς ἐπὶ τὸ πράττειν καὶ λέγειν, ὑπεφώνησεν ‘ ἄξια σαυτοῦ φρονεῖς: ἡ δ᾽ ἀπραγμοσύνη γλυκὺ μέν, ἀλλ᾽ ἄδοξον καὶ ταπεινόν’ εὐθὺς οὖν λέγειν χρὴ πρὸς τὸν τοιοῦτον
ἀλλοῖός; μοι , ξεῖνε, φάνης 2 νέον ἠὲ πάροιθενοὐ δέομαι φίλου συμμεθισταμένου καὶ συνεπινεύοντος γὰρ σκιὰ ταῦτα ποιεῖ μᾶλλον, ἀλλὰ συναληθεύοντος καὶ συνεπικρίνοντος;. εἷς μὲν οὖν τῶν ἐλέγχων τρόπος τοιοῦτός ἐστιν:
