Titus Livius (Livy), The History of Rome, Book 24
Frank Gardener Moore, Professor Emeritus in Columbia University, Ed.

45. in ea castra Dasius Altinius Arpinus clam nocte cum tribus servis venit promittens, si sibi praemio foret, se Arpos proditurum esse. [2] eam rem ad consilium cum rettulisset Fabius, aliis pro transfuga verberandus necandusque videri ancipitis animi communis hostis, qui post Cannensem cladem, tamquam cum fortuna fidem stare oporteret, ad Hannibalem descisset traxissetque ad defectionem Arpos; [3] tum, quoniam¹ res Romana contra spem votaque eius velut resurgere ab stirpibus videatur, novam referre proditionem proditis polliceatur, aliunde stet² semper, aliunde sentiat, infidus socius, vanus hostis; id³ ad Faleriorum Pyrrhique proditorem tertium transfugis documentum esset. [4] contra ea consulis pater Fabius temporum oblitos homines in medio ardore belli, tamquam in pace, libera de quoque arbitria agere aiebat, [5] ut,⁴ cum illud potius agendum atque cogitandum sit, si quo modo fieri possit, ne qui socii a populo Romano desciscant, id non cogitent,⁵ documentum autem dicant⁶ statui oportere, si quis resipiscat et [p. 320] antiquam societatem respiciat. [6] quod si abire ab⁷ Romanis liceat, redire ad eos non liceat, cui dubium esse quin brevi desperata⁸ ab sociis Romana res foederibus Punicis omnia in Italia iuncta visura sit?⁹ [7] se autem non eum esse qui Altinio fidei quicquam censeat habendum, sed mediam secuturum consilii viam. [8] neque enim¹⁰ pro hoste neque pro socio in praesentia habitum libera custodia haud procul a castris placere in aliqua fida civitate eum¹¹ servari per belli tempus; perpetrato bello tum consultandum utrum prior defectio plus merita sit poenae, an hic reditus veniae. [9] Fabio adsensum est, Calenisque legatis traditus et ipse et comites; et auri satis magnum pondus, quod secum tum attulerat, ei servari iussum. [10] Calibus eum interdiu solutum custodes sequebantur, nocte clausum adservabant. [11] Arpis domi primum desiderari quaerique est coeptus; dein fama per totam urbem volgata tumultum, ut principe amisso, fecit, metuque rerum novarum extemplo nuntii missi. [12] quibus nequaquam offensus Poenus, quia et ipsum ut ambiguae fidei virum suspectum iam pridem habebat et causam nactus erat tam ditis hominis bona possidendi vendendique; [13] ceterum, ut irae magis quam avaritiae datum crederent homines, crudelitatem quoque aviditati¹² addidit, [14?] coniugemque eius ac liberos in castra accitos, quaestione prius habita [p. 322] primum de fuga Altini, dein quantum auri argentique¹³ domi relictum esset, satis cognitis omnibus vivos combussit.