Titus Livius (Livy), The History of Rome, Book 24
Frank Gardener Moore, Professor Emeritus in Columbia University, Ed.

28. in hac turbatione rerum in contionem¹ vocari placuit. ubi cum alii alio tenderent nec procul seditione res esset, Apollonides, principum unus, orationem salutarem ut in tali tempore habuit: [2] nec spem salutis nec perniciem propiorem umquam civitati ulli fuisse. [3] si enim uno animo omnes vel ad Romanos vel ad Carthaginienses inclinent, nullius civitatis statum fortunatiorem ac beatiorem fore; [4] si alii alio trahant res, non inter Poenos Romanosque bellum atrocius fore quam inter ipsos Syracusanos, cum intra eosdem muros pars utraque suos exercitus, sua arma, suos. habitura sit duces. [5] itaque ut idem omnes sentiant summa vi agendum esse. utra societas sit utilior, eam longe minorem ac levioris momenti consultationem esse; [6] sed tamen Hieronis potius quam. Hieronymi auctoritatem sequendam in sociis legendis, vel quinquaginta annis feliciter expertam amicitiam nunc incognitae, quondam infideli praeferendam. [7] esse etiam momenti aliquid ad consilium quod Carthaginiensibus ita pax negari possit, ut non utique in praesentia bellum cum eis geratur: cum Romanis extemplo aut pacem aut bellum habendum. [8] quo minus cupiditatis ac studii visa est oratio habere, eo plus auctoritatis habuit. adiectum. est praetoribus, ac' delectis -senatorum militare- etiam consilium; iussi et duces ordinum praefectique auxiliorum simul consulere. [9] cum saepe acta res esset magnis certaminibus, postremo, quia [p. 266] belli cum Romanis gerendi ratio nulla apparebat,² pacem fieri placuit mittique legatos ad rem cum eis³ confirmandam.