14.
[40]
Paulo ante quaerebam, id quod vehementer ad rem pertinebat,
qua de causa Flavius, cum de tota lite faceret
pactionem, neque satis acciperet a Roscio neque iudicio
absolveretur a Fannio; nunc vero, id quod mirum et incredibile
est, requiro: quam ob rem, cum de tota re decidisset
cum Roscio, HS ccciↃↃↃ separatim Fannio dissolvit? hoc
loco, Saturi, quid pares respondere scire cupio; utrum omnino
Fannium a Flavio HS ccciↃↃↃ non abstulisse an alio
nomine et alia de causa abstulisse.
[41]
si alia de causa, quae
ratio tibi cum eo intercesserat? nulla. addictus erat
tibi? non. frustra tempus contero. 'omnino,' inquit,
'HS ccciↃↃↃ a Flavio non abstulit neque Panurgi nomine
neque cuiusquam.' si planum facio post hanc recentem
stipulationem Rosci HS ccciↃↃↃ a Flavio te abstulisse,
numquid causae est quin ab iudicio abeas turpissime victus?
quo teste igitur hoc planum faciam?
[42]
venerat, ut opinor,
haec res in iudicium. certe. quis erat petitor? Fannius.
quis reus? Flavius. quis iudex? Cluvius. ex his unus
mihi testis est producendus qui pecuniam datam dicat.
quis est ex his gravissimus? Sine controversia qui omnium
iudicio comprobatus est iudex. quem igitur ex his
tribus a me testem exspectabis? petitorem? Fannius est;
contra se numquam testimonium dicet. reum? Flavius
est. is iam pridem est mortuus; si viveret, verba eius
audiretis. iudicem? Cluvius est. quid is dicit? HS
ccciↃↃↃ Panurgi nomine Flavium Fannio dissolvisse.
quem tu si ex censu spectas, eques Romanus est, si ex
vita, homo clarissimus est, si ex fide, iudicem sumpsisti,
si ex veritate, id quod scire potuit et debuit dixit.
[43]
nega,
nega nunc equiti Romano, homini honesto, iudici tuo
credi oportere! circumspicit, aestuat, negat nos Cluvi
testimonium recitaturos. recitabimus. erras; inani et
tenui spe te consolaris. recita testimonium T. Manili et
C. Lusci Ocreae, duorum senatorum, hominum ornatissimorum
qui ex Cluvio audierunt. “testimonium T. Manili et C. Lvsci Ocreae.” Vtrum dicis Luscio et Manilio, an
etiam Cluvio non esse credendum? planius atque apertius
dicam.
This text is part of:
Search the Perseus Catalog for:
Click on a word to bring up parses, dictionary entries, and frequency statistics
M. Tullius Cicero. M. Tulli Ciceronis Orationes: Recognovit brevique adnotatione critica instruxit Albertus Curtis Clark. Albert Clark. Oxonii. e Typographeo Clarendoniano. 1909. Scriptorum Classicorum Bibliotheca Oxoniensis.
The National Endowment for the Humanities provided support for entering this text.
This work is licensed under a
Creative Commons Attribution-ShareAlike 3.0 United States License.
An XML version of this text is available for download, with the additional restriction that you offer Perseus any modifications you make. Perseus provides credit for all accepted changes, storing new additions in a versioning system.