18. ad Alfonsum
Ni te plus oculis meis amarem,Alfonse, Aonidum novella cura,
Ni te plus oculis suis amarent
Cum nymphis Charites, Amor, Voluptas,
5Urbs tota, et iuvenes quique et puellae,
Et quae te nimium coquit premitque
Fletu turgidulos habens ocellos,
Illa inquam tua, quae ciet movetque,
Urit pectora, conficit medullas;
10Quum te lumine spectat, intuetur
Seu tristi aut hilari, ruis et liquescis,
Et magno rapidus tremore palles,
Mistus sic calor et gelu recursant
Per cordis penetrale, per recessus,
15Sic ut deliquium repente finit;
Non ferrem misere ah, nec ah dolenter
Ut te conficeres, tenelle lector,
Inter Virgilios Horatiosque,
Inter et numeros propertianos;
20Quod quies tibi nulla, quod voluptas,
Quod semper tetricae vaces Minervae,
Nec ullam tibi nec reponis horam
Tot tot qua vigilem premas lucernam.
Sit tandem positae modus Thaliae,
25Alfonse, et studiis vaca severis,
Aetas quum riget, albicant capilli.
Nunc te dum cupide illa et illa et illa
Optat et tenero fovere sinu,
Surrige et basiolis catullianis.
30Hispanos fuge quae secuta amores,
Et novam tibi compara puellam;
Laeva sit liceat et superba, fiet
Attutu facilis tuisque amatrix,
Dones dummodo passerem Catulli.