Ἀρχελάου
Ἀρχέλαος αἰτηθεὶς παρὰ πότον ποτήριον χρυσοῦν ὑπό τινος τῶν συνήθων οὐ μὴν ἐπιεικῶν, ἐκέλευσεν Εὐριπίδῃ τὸν παῖδα δοῦναι: θαυμάσαντος δὲ τοῦ ἀνθρώπου, ‘σὺ μὲν γάρ’ εἶπεν, ‘αἰτεῖν, οὗτος δὲ λαμβάνειν ἄξιός ἐστι καὶ μὴ αἰτῶν.’
ἀδολέσχου δὲ κουρέως ἐρωτήσαντος αὐτόν, ‘πῶς σε κείρω;’ ‘σιωπῶν,’ ἔφη.
τοῦ δὲ Εὐριπίδου τὸν καλὸν Ἀγάθωνα περιλαμβάνοντος ἐν τῷ συμποσίῳ καὶ καταφιλοῦντος [p. 40] ἤδη γενειῶντα, πρὸς τοὺς φίλους εἶπε, ‘μὴ θαυμάσητε: τῶν γὰρ καλῶν καὶ τὸ μετόπωρον καλόν ἐστιν.’
ἐπεὶ δὲ Τιμόθεος ὁ κιθαρῳδὸς ἐλπίσας πλείονα, λαβὼν δὲ ἐλάττονα, δῆλος ἦν ἐγκαλῶν αὐτῷ, καί ποτε ᾁδων τουτὶ τὸ κομμάτιον,
&λδθυο;σὺ δὲ τὸν γηγενέταν ἄργυρον αἰνεῖς,&ρδθυο;ἀπεσήμαινεν εἰς ἐκεῖνον: ὑπέκρουσεν ὁ Ἀρχέλαος αὐτῷ
&λδθυο;σὺ δέ γε αἰτεῖς.&ρδθυο;
ὕδωρ δέ τινος αὐτοῦ κατασκεδάσαντος, ὑπὸ τῶν φίλων παροξυνόμενος ἐπὶ τὸν ἄνθρωπον, ‘ἀλλ᾽ οὐκ ἐμοῦ,’ φησίν, ‘ἀλλ᾽ ἐκείνου κατεσκέδασεν ὃν ἔδοξεν ἐμὲ εἶναι.’