previous next
in-crĕpo , ŭi, ĭtum (increpavi, Plaut. Most. 3, 2, 63; Vulg. Psa. 9, 6; Suet. Tib. 52:
I.increpatus,Just. 11, 4, 5; Prud. 7, 195; Liv. 24, 17, 7 Cod.), 1, v. n. and a., to make a noise, sound, resound, to rush, rustle, patter, rattle, whiz (class.).
I. Lit.
B. Act., to utter aloud, produce, give forth (poet.): “saevas increpat aura minas,Prop. 1, 17, 6: tuba terribilem sonitum. Verg. A. 9, 504.—
2. To cause to give forth a sound: “cum Juppiter atras increpuit nubes,Ov. M. 12, 52: “increpuit unda latus,id. Tr. 1, 4, 24; cf.: “vincor ut credam miser Sabella pectus increpare carmina,disturb, confuse, Hor. Epod. 17, 28.—
3. To make a noise at a person, thunder at: “timeo totus, ita me increpuit Juppiter,Plaut. Am. 5, 1, 25.—
II. Transf.
A. To exclaim loudly against a person, to blame or upbraid loudly, to chide, rebuke, reprove.— With acc.: “numquid increpavit filium?Plaut. Most. 3, 2, 63: “maledictis omnes bonos,Sall. C. 21, 4: “gravibus probris,Liv. 23, 45, 5: “etiam deos verbis ferocioribus,id. 45, 23, 19: “cunctantes arma capere,id. 10, 35, 8: “increpat ultro Cunctantes socios,Verg. A. 10, 830.—With ad and acc.: “dictator ad contionem advocatam increpuit,spoke angrily, Liv. 4, 32, 2.—Absol.: “ultro animos tollit dictis, atque increpat ultro,Verg. A. 9, 127.—
B. To accuse a person of any thing: “avaritiae singulos,Suet. Cal. 39: “saevitiae populum,id. Galb. 15.—
C. With an abstract object, to reprove, censure, inveigh against any reprehensible quality or act of a person: “illis versibus increpant eorum arrogantiam,Cic. Ac. 2, 23, 74: “illius in me perfidiam,id. Q. Fr. 2, 3, 3: “fugam,id. de Or. 2, 48, 199 al.—Hence, incrĕ-pĭtus , a, um, Part.
A. Chided, reproved: “praefecti navium graviter increpiti,Liv. 23, 26, 4; 24, 17, 7.—
B. Accused: “ignaviae,Jul. Val. Res Gest. Alex. M. 1, 17.
hide Dictionary Entry Lookup
Use this tool to search for dictionary entries in all lexica.
Search for in
hide Display Preferences
Greek Display:
Arabic Display:
View by Default:
Browse Bar: