I. (Acc. to fragor, I.) Apt to be broken, fragile (poet. and in post-Aug. prose).
A. Lit.: “fragosa putri corpore,” Lucr. 2, 860.—
2. Transf., rough, uneven: “silvis horrentia saxa fragosis,” Ov. M. 4, 778: “mons,” Grat. Cyneg. 527. —
B. Trop., of speech, uneven, unequal: “fragosa atque interrupta oratio,” Quint. 9, 4, 7: “aures fragosis offenduntur,” id. 9, 4, 116: “versus,” Diom. p. 499 P.—
II. (Acc. to fragor, II.) Crashing, rushing, roaring (poet.): “medioque fragosus Dat sonitum saxis et torto vertice torrens,” Verg. A. 7, 566: “vada,” Val. Fl. 2, 622: “arx Maleae,” id. 4, 261: lux, a rattling gleam (lightning), id. 2, 198: “murmura leonum,” Claud. II. Cons. Stil. 337: “nares,” Amm. 14, 6, 25.—Hence, * adv.: fră-gōse (acc. to II.), with a crashing: “(secures a ligno laricis) respuuntur et fragosius sidunt, aegrius revelluntur,” Plin. 16, 10, 19, § 47.