Titus Livius (Livy), The History of Rome, Book 44
Alfred C. Schlesinger, Ph.D., Ed.

25. Eumenes neque favit victoriae Persei, neque bello eam iuvare¹ in² animo habuit, non tam quia paternae inter eos inimicitiae erant quam ipsorum odiis inter se accensae: [2] non ea regum aemulatio, ut aequo animo Persea tantas apisci opes tantamque gloriam, quanta Romanis victis eum manebat, Eumenes visurus fuerit. [3] cernebat et Persea iam inde ab initio belli omni modo spem pacis temptasse [p. 170] et in dies magis, quo propior admoveretur terror,³ [4] nihil neque agere aliud neque cogitare; Romanos quoque, quia traheretur diutius spe ipsorum bellum, et ipsos duces et senatum, non abhorrere a finiendo tam incommodo ac difficili bello. [5] hac utriusque partis voluntate explorata, quod fieri etiam sua sponte taedio validioris, metu infirmioris credebat posse, in eo suam operam venditare conciliandae gratia pacis⁴ cupiit. [6] nam modo ne iuvaret bello Romanos terra marique, modo pacis patrandae cum Romanis paciscebatur mercedem: ne bello interesset, mille talenta, ut pacem conciliaret, mille et quingenta.⁵ [7] in utrumque⁶ non fidem modo se, sed obsides quoque dare paratum esse ostendebat. [8] Perseus ad rem inchoandam promptissimus erat cogente metu et de obsidibus accipiendis sine dilatione agebat, conveneratque ut accepti Cretam mitterentur. [9] ubi ad pecuniae mentionem ventum erat, ibi haesitabat; et utique alteram tanti⁷ nominis regibus⁸ turpem ac sordidam et danti et magis accipienti mercedem esse aiebat⁹ ; [10] in spem Romanae pacis non recusare impensam, sed eam pecuniam perfecta re daturum, interea Samothracae in templo depositurum. [11] ea insula cum ipsius dicionis esset, videre Eumenes nihil interesse, ibi¹⁰ [p. 172] an Pellae pecunia esset; id agere, ut partem aliquam¹¹ 12 praesentem ferret. ita nequiquam inter se captati nihil praeter infamiam moverunt.¹²