ἔπειτα σκόπει μὴ παρακούωμεν τοῦ Πλάτωνος, ἐκ τούτων κεράννυσθαι τὸν λόγον οὐ διὰ τούτων εἰρηκότος: εἶθ᾽ ὥσπερ ὁ τὸν λέγοντα τὸ φάρμακον ἐκ κηροῦ μεμῖχθαι καὶ χαλβάνης; συκοφαντῶν, ἐπεὶ τὸ πῦρ παρέλιπε καὶ τὸ ἀγγεῖον ὧν χωρὶς; οὐκ ἐνῆν μεμῖχθαι, καὶ ἡμεῖς ὁμοίως ἐγκαλῶμεν ὅτι συνδέσμους καὶ προθέσεις καὶ τὰ τοιαῦτα παρῆκεν οὐ γὰρ ἐκ τούτων ὁ λόγος ἀλλ᾽, εἴπερ ἄρα, διὰ τούτων καὶ οὐκ ἄνευ τούτων κεράννυσθαι πέφυκεν. οὐ γάρ, ὥσπερ ὁ τὸ ‘τύπτει’ φθεγξάμενος ἢ τὸ ‘τύπτεται’ καὶ πάλιν τὸ ‘Σωκράτης’ ἢ τὸ ‘Πυθαγόρας’ ἁμωσγέπως νοῆσαί τι καὶ διανοηθῆναι παρέσχηκεν, οὕτω, τοῦ ‘μέν’ ἢ ‘γάρ’ ἢ [p. 148] ‘περί’ καθ᾽ αὑτὸ ἐκφωνηθέντος, ἔστιν ἔννοιάν τινα λαβεῖν ἢ πράγματος ἢ σώματος: ἀλλ᾽ ἐὰν μὴ περὶ ἐκεῖνα καὶ μετ᾽ ἐκείνων ἐκφέρηται, ψόφοις κενοῖς καὶ ἤχοις ἔοικεν: ὅτι ταῦτα μὲν οὔτε καθ᾽ αὑτὰ σημαίνειν οὔτε μετ᾽ ἀλλήλων οὐδὲν πέφυκεν, ἀλλ᾽ ὅπως ἂν συμπλέκωμεν ἢ μιγνύωμεν εἰς ταὐτὸ συνδέσμους καὶ ἄρθρα καὶ προθέσεις, ἕν τι πειρώμενοι κοινὸν ἐξ αὐτῶν ποιεῖν, τερετίζειν μᾶλλον ἢ διαλέγεσθαι δόξομεν: ῥήματος δ᾽ ὀνόματι συμπλεκομένου, τὸ γενόμενον εὐθὺς διάλεκτός ἐστι καὶ λόγος. ὅθεν εἰκότως ἔνιοι μόνα ταῦτα μέρη τοῦ λόγου τίθενται: καὶ Ὅμηρος ἴσως τοῦτο βούλεται δηλοῦν ἑκάστοτε λέγων
ἔπος τ᾽ ἔφατ᾽ ἔκ τ᾽ ὀνόμαζενἔπος γὰρ τὸ ῥῆμα καλεῖν εἴωθεν, ὥσπερ ἐν τούτοις
ὦ γύναι, ἦ μάλα τοῦτο ἔπος θυμαλγὲς ἔειπεςκαὶ
χαῖρε πάτερ ὦ ξεῖνε, ἔπος δ᾽ εἴπερ τι λέλεκταιοὔτε γὰρ σύνδεσμον οὔτ᾽ ἄρθρον οὔτε πρόθεσιν δεινὸν ἔστι καὶ θυμαλγὲς εἰπεῖν, ἀλλὰ ῥῆμα πράξεως ἐμφαντικὸν αἰσχρᾶς ἢ πάθους τινὸς ἀνεπιτηδείου. διὸ καὶ ποιητὰς καὶ συγγραφεῖς εἰώθαμεν ἐπαινεῖν ἢ ψέγειν οὕτω πως λέγοντες ‘Ἀττικοῖς ὀνόμασιν ὁ δεῖνα κέχρηται’ ‘καλοῖς ῥήμασιν᾽’ ἢ πάλιν ‘πεζοῖς’ [p. 149] τὸ δέ γε ‘πεζοῖς’ ἢ ‘καλοῖς’ πάλιν ‘καὶ Ἀττικοῖς ἄρθροις’ οὐκ ἂν εἴποι τις Εὐριπίδην ἢ Θουκυδίδην διειλέχθαι.
δεινόν, ἄφαρ τὸ φέροιεν ἀναρπάξασαι ἄελλαι.
