ἔνθ᾽ οὔτ᾽ ἠελίοιο δεδίσκεται ἀγλαὸν εἶδος,ὥς φησιν Ἐμπεδοκλῆς: οὐ γῆ θερμότητος μετεῖχεν, οὐχ ὕδωρ πνεύματος, οὐκ ἄνω τι τῶν βαρέων οὐ [p. 421] κάτω τι τῶν κούφων, ἀλλ᾽ ἄκρατοι καὶ ἄστοργοι καὶ μονάδες αἱ τῶν ὅλων ἀρχαί, μὴ προσιέμεναι σύγκρισιν ἑτέρου πρὸς ἕτερον μηδὲ κοινωνίαν, ἀλλὰ φεύγουσαι καὶ ἀποστρεφόμεναι καὶ φερόμεναι φορὰς ἰδίας καὶ αὐθάδεις οὕτως εἶχον, ὡς ἔχει πᾶν οὗ θεὸς ἄπεστι, κατὰ Πλάτωνα, τουτέστιν, ὡς ἔχει τὰ σώματα, νοῦ καὶ ψυχῆς ἀπολιπούσης: ἄχρι οὗ τὸ ἱμερτὸν ἧκεν ἐπὶ τὴν φύσιν ἐκ προνοίας, φιλότητος ἐγγενομένης καὶ Ἀφροδίτης καὶ Ἔρωτος, ὡς Ἐμπεδοκλῆς λέγει καὶ Παρμενίδης καὶ Ἡσίδος, ἵνα καὶ τόπους ἀμείψαντα καὶ δυνάμεις ἀπ᾽ ἀλλήλων μεταλαβόντα καὶ τὰ μὲν κινήσεως τὰ δὲ μονῆς ἀνάγκαις ἐνδεθέντα καὶ καταβιασθέντα πρὸς τὸ βέλτιον, ἐξ οὗ πέφυκεν, ἐνδοῦναι καὶ μεταστῆναι ... ἁρμονίαν καὶ κοινωνίαν ἀπεργάσηται τοῦ παντός.’
οὐδὲ μὲν οὐδ᾽ αἴης λάσιον γένος, οὐδὲ θάλασσα
This text is part of:
Search the Perseus Catalog for:
Table of Contents:
Click on a word to bring up parses, dictionary entries, and frequency statistics
‘οὐ μὴν ἀλλὰ θέντες, εἰ βούλει, παρὰ φύσιν
ἐν οὐρανῷ τοῖς γεώδεσι τὰς κινήσεις ὑπάρχειν,
ἀτρέμα, μὴ τραγικῶς, ἀλλὰ πράως σκοπῶμεν; ὅτι τοῦτο τὴν σελήνην οὐ δείκνυσι γῆν μὴ οὖσαν ἀλλὰ
γῆν ὅπου μὴ πέφυκεν οὖσαν: ἐπεὶ καὶ τὸ πῦρ τὸ
Αἰτναῖον ὑπὸ γῆν παρὰ φύσιν ἐστὶν , ἀλλὰ πῦρ
ἐστι: καὶ τὸ πνεῦμα τοῖς ἀσκοῖς περιληφθὲν ἔστι
μὲν ἀνωφερὲς φύσει καὶ κοῦφον, ἣκει δ᾽ ὅπου μὴ πέφυκεν ὑπ᾽ ἀνάγκης. αὐτὴ δ᾽ ἡ ψυχή, πρὸς Διός’ εἶπον ‘οὐ παρὰ φύσιν τῷ σώματι συνεῖρκται
[p. 420] βραδεῖ ταχεῖα καὶ ψυχρῷ πυρώδης, ὥσπερ ὑμεῖς φατε, καὶ ἀόρατος αἰσθητῷ; διὰ τοῦτ᾽ οὖν σώματι ψυχὴν
μὴ λέγωμεν εἶναι μηδὲ νοῦ χρῆμα θεῖον ὑπὸ
βρίθους ἢ πάχους, οὐρανόν τε πάντα καὶ γῆν καὶ
θάλασσαν
ἐν ταὐτῷ περιπολοῦντα καὶ διιπτάμενον, εἰς
σάρκας ἥκειν καὶ νεῦρα καὶ μυελοὺς καὶ παθέων μυρίων μεστὰς ὑγρότητας. ὁ δὲ Ζεὺς ὑμῖν οὗτος
οὐ τῇ μὲν αὑτοῦ φύσει χρώμενος ἕν ἐστι μέγα πῦρ
καὶ συνεχές, νυνὶ δ᾽ ὑφεῖται καὶ κέκαμπται καὶ
διεσχημάτισται, πᾶν χρῶμα γεγονὼς καὶ γιγνόμενος
ἐν ταῖς μεταβολαῖς; ὥσθ᾽ ὅρα καὶ σκόπει, δαιμόνιε,
μὴ μεθιστὰς καὶ ἀπάγων ἕκαστον, ὅπου πέφυκεν
εἶναι, διάλυσίν τινα. κόσμου φιλοσοφῇς καὶ τὸ νεῖκος ἐπάγῃς τὸ Ἐμπεδοκλέους τοῖς πράγμασι: μᾶλλον δὲ
τοὺς παλαιοὺς κινῇς Τιτᾶνας ἐπὶ τὴν φύσιν καὶ Γίγαντας καὶ τὴν μυθικὴν ἐκείνην καὶ φοβερὰν ἀκοσμίαν καὶ πλημμέλειαν ἐπιδεῖν ποθῇς, χωρὶς τὸ βαρὺ πᾶν καὶ χωρὶς τιθεὶς τὸ κοῦφον
Plutarch. Moralia. Gregorius N. Bernardakis. Leipzig. Teubner. 1893. 5.
The National Endowment for the Humanities provided support for entering this text.
This text was converted to electronic form by optical character recognition and has been proofread to a high level of accuracy.
This work is licensed under a
Creative Commons Attribution-ShareAlike 3.0 United States License.
An XML version of this text is available for download, with the additional restriction that you offer Perseus any modifications you make. Perseus provides credit for all accepted changes, storing new additions in a versioning system.