a. prosperous, fortunate “ὁ δ᾽ ὄλβιος, ὃν φᾶμαι κατέχωντ̓ ἀγαθαί” O. 7.10 “τὰν ὀλβίαν Κόρινθον” O. 13.4 “ἔσχον δ᾽ Ἀμύκλας ὄλβιοι” pr. P. 1.65 “ὀλβίοισιν Ἐμμενίδαις” P. 6.5 “γεγωνεῖν ὄλβιον ἄνδρα” P. 9.4 “ὀλβία Λακεδαίμων, μάκαιρα Θεσσαλία” pr. P. 10.1 “Ἡρακλέος ὀλβίαν πρὸς αὐλάν” N. 4.24 “ὄλβιον ἐς Χρομίου δῶμ̓” N. 9.3 “ὀλβίων ὁμώνυμε Δαρδανιδᾶν” fr. 120. “ὄλβιος ὅστις ἰδὼν κεῖν᾽ εἶς᾿ ὑπὸ χθόν̓” sc. he who has been initiated into the Eleusinian mysteries fr. 137. 1. dub., “ὀλβίᾳ δ᾽ ἅπαντες αἴσᾳ λυσίπονον τελετάν” (codd. nullo sensu: “ὄλβιοι — λυσιπόνων τελετᾶν” Wil.) fr. 131 ad “Θρ.” 7.
ὄλβιος (“-ος, -ον, -οι, -ων, -οισιν; -α, -ᾳ, -αν; -ον” acc., “-οις”.)