excūsō āvī, ātus, āre
ex +*causo; 1 CAV-
—With pers. obj.,
to excuse, make an excuse for
: Atticae me: se de consilio, Cs.:
me apud Apuleium: ut excuser morbi causā: si iudex
excusetur Areopagites esse,
pleads as his excuse
: dixi, cur excusatus abirem, H.:
Titium excusavit, quod, etc.: cognatione Licini se,
L.: verba excusantia,
apologies
, O.—
To excuse, apologize for
: Varroni tarditatem litterarum: missos
ignīs, O.—
To allege in excuse, plead, excuse oneself with
: propinquitatem: inopiam, Cs.: verba excusandae valetudini solita, L.: Philippo laborem, H.—
To decline, refuse, excuse the refusal of
: reditum Agrippinae ob hiemem, Ta.:
in cognitionibus se (iudices), Ta.: alcui rei excusari,
to be relieved of
, Ta.