previous next
pĕcūlātus (PEQVLATVS, Lex Apparit.,
I.v. in the foll.), ūs, m. peculor.
I. Lit., an embezzlement of public money, peculation: “peculatus furtum publicum a pecore dictum, sicut et pecunia, eo quod antiqui Romani nihil praeter pecora habebant,Fest. p. 212 Müll.: “perfidia et peculatus ex urbe si exulant,Plaut. Pers. 4, 4, 7; Cic. Phil. 12, 5, 12: “peculatum facere,id. Rab. Perd. 3, 8: “accusari peculatus,Auct. Her. 1, 12, 22: “peculatus damnari,Cic. Fl. 18, 43; Liv. 33, 47: “SINE MALO PEQVLATV, Lex Apparit. Grut. 628: judices qui peculatu provincias quassavissent, Cod. Th. 9, 28, 1: ad legem Juliam peculatus,Dig. 48, tit. 48.—
II. Transf., of the caprice of love: perfidiosus est Amor. Si. Ergo in me peculatum facit, Plaut. Cist. 1, 1, 73.
hide Dictionary Entry Lookup
Use this tool to search for dictionary entries in all lexica.
Search for in
hide Display Preferences
Greek Display:
Arabic Display:
View by Default:
Browse Bar: