I.v. dep. n. and a. [gesticulus], to make mimic or pantomimic gestures, to gesticulate (perhaps not anteAug.; cf.: “gestum agere,” Cic. de Or. 2, 57, 233): “scissor ad symphoniam gesticulatus laceravit obsonium,” Petr. 36: “gesticulandi saltandique studium,” Suet. Dom. 8; Front. Orat. 1: “jocularia carmina lasciveque modulata, quae vulgo notuerunt, etiam gesticulatus est,” he represented in pantomime, Suet. Ner. 42.—Part. in pass. signif.: “gesticulati motus,” pantomimic movements, Sol. 27 fin.
gestĭcŭlor , ātus, 1,