I.gen. plur.: “fluvium,” Val. Fl. 6, 391; “flūviōrum scanned as a trisyllable,” Verg. G. 1, 482), m. (access. form fluvia, ae, f., Sisenn. ap. Non. 207, 7 sq.) [fluo], a river.
I. Lit. (class.; but much less freq. than flumen; not in Caes., who employs flumen several hundred times): postquam consistit fluvius, Enn. ap. Fronto Ep. de Orat. p. 129 ed. Nieb. (Ann. v. 68 ed. Vahl.): “rapidus,” Plaut. Men. prol. 64; id. Bacch. 1, 1, 52: “de fluvio aquam derivare,” id. Truc. 2, 7, 12: “apud Hypanim fluvium, qui ab Europae parte in Pontum influit,” Cic. Tusc. 1, 39, 94: “Eurotas,” id. Inv. 2, 31, 96: “Sagra,” id. N. D. 2, 2, 6: “Atratus,” id. Div. 1, 43, 98: “Taurus,” Liv. 38, 15, 7 Drak. N. cr.: “ultra Albim fluvium,” Suet. Aug. 21: “se fluvio dea condidit alto,” Verg. A. 12, 886: “fluvio succedit opaco,” id. ib. 7, 36: “fluvium vinclis innaret Cloelia ruptis,” id. ib. 8, 651: “fluvio cum forte secundo Deflueret,” id. ib. 7, 494: nec fluvii strepunt hibernā nive turgidi, Hor. C. 4, 12, 3 al.; “of the Styx,” Verg. A. 6, 384; 415; cf. “Lethaeus,” id. ib. 6, 749.—Prov.: “quisnam istic fluvius est, quem non recipiat mare?” Plaut. Curc. 1, 1, 86.—