Titus Livius (Livy), The History of Rome, Book 37
W. Weissenborn, Ed.

35. advocato frequenti consilio legati verba sunt audita. [2] is, multis ante legationibus ultro citroque nequiquam de pace missis, eam ipsam fiduciam impetrandi sibi esse dixit, quod priores legati nihil impetrassent: Zmyrnam enim et Lampsacum et Alexandriam Troadem et Lysimachiam in Europa iactatas in illis disceptationibus esse; [3] quarum Lysimachia iam cessisse regem, ne quid habere eum in Europa dicerent; eas quae in Asia sint civitates tradere paratum esse, et si quas alias Romani, quod suarum partium fuerint, vindicare ab imperio regio velint; [4] impensae quoque in bellum factae partem dimidiam regem praestaturum populo Romano. [5] [p. 217] hae condiciones erant pacis; reliqua oratio fuit, ut memores rerum humanarum et suae fortunae moderarentur et alienam ne urgerent. finirent Europa imperium, id ¹quoque immensum esse; [6] et parari singula acquirendo facilius potuisse quam universa teneri posse; [7] quod si Asiae quoque partem aliquam abstrahere velint, dummodo non dubiis regionibus finiant; vinci suam temperantiam Romana cupiditate pacis et concordiae causa regem passurum. ea, quae legato magna ad pacem impetrandam videbantur, parva Romanis visa: [8] nam et impensam, quae in bellum facta esset, omnem praestare regem aequum censebant, [9] cuius culpa bellum excitatum esset, et non Ionia modo atque Aeolide deduci debere regia praesidia, [10] sed sicut Graecia omnis liberata esset, ita, quae in Asia sint, omnes liberari urbes; id aliter fieri non posse, quam ut cis Taurum montem possessione Asiae Antiochus cedat.