Aristides, Aelius, Orationes 39
Wilhelm Dindorf, Ed.

κατηγορεῖν μὲν εἴ τι πρὸς ἀλλήλους ἡμῖν ὑπάρχει δύσκολον, εἰ δέ τι χρηστὸν νῦν πράξομεν συστάντες, ἀσχάλλειν καὶ μὴ συνιέναι τοῖς αὑτῶν λόγοις ἐλεγχομένους; εἰ μὲν γὰρ ὀρθῶς ἐκεῖνα πέπρακται, τί κατηγοροῦσιν; εἰ δ᾽ ἡμάρτηται, τί οὐ τὰ βελτίω νῦν, ἐπειδή γ᾽ ἔξεστι, προαιρούμεθα; ὥσπερ γὰρ ἐκεῖνα ἐπιτιμήσεως ἄξια, οὕτω τά γ᾽ ἐναντία τοῦ κρείττονός ἐστι λόγου. ἡγοῦμαι δὲ νοῦν ἐχόντων εἶναι ὅσα μὲν τῶν ὑπαρχόντων καλῶς ἔχει, ταῦτα καὶ πρὸς τὸ λοιπὸν ἀξιοῦν μιμεῖσθαι καὶ τηρεῖν ὡς οἷόν τε δι᾽ ἀσφαλείας, ἃ δ᾽ οὐδ᾽ ὅλως πεπρᾶχθαι προσῆκε, τούτοις ὡς ἥκιστ᾽ ἀκολουθεῖν. οὐ γὰρ ἐπεξαμαρτάνειν ἦν ἄρα πάντων ἄριστον, ἀλλ᾽ ἐξ ἀρχῆς τὰ δέοντα βουλεύεσθαι, τούτων δ᾽ ἀμφοτέρων μέσον ἂν ἁμάρτημά τι συμβῇ, μεταγνῶναι. καὶ μὴν εἰ μὲν ὥσπερ ἡμῖν πρὸς ὑμᾶς, οὕτω καὶ ὑμῖν εἰς ἡμᾶς πέπρακταί τινα δυσχερῆ, τί μᾶλλον ἡμῶν ἢ ὑμῶν ταῦτα κατηγορήκασιν; εἰ δ᾽ οὐδὲν πώποτ᾽ εἰς ἡμᾶς ἡμάρτετε, τοῦ χάριν νῦν ἀξιώσετε πρῶτον, ἐν ᾧ καὶ τὰ ὑμέτερ᾽ αὐτῶν συμπροήσεσθε; θαυμάζω δ᾽ εἰ παρ᾽ αὐτὰ μὲν τὰ ἐγκλήματα καὶ τὰ μέγιστα τῶν ἐναντιωμάτων ἡμεῖς τε παρ᾽ ὑμᾶς ἦμεν καὶ ὑμεῖς ἡμῖν ἐπεκέχρησθε, ἐπεὶ δ᾽ ἐκεῖνά τε τῷ χρόνῳ κεκούφισται καὶ ταῦτ᾽ ἐπ᾽ ἐκείνοις γεγένηται, εἶτ᾽ ἐξ ἀρχῆς ἀγανακτήσομεν, καὶ χωρὶς [p. 741] μὲν παραδείγματος σωφρονεῖν ἐπιστησόμεθα, τοσούτων δ᾽ ὑπαρχόντων οὐδὲν βελτίους ἐσόμεθα. ἀλλ᾽ εἰ μέν τις τοῖς ἑτέρων παραδείγμασιν ἐχρῆτο ὑπὲρ σωτηρίας, ᾤμεθ᾽ ἂν δεῖν προσέχειν, παρ᾽ ἡμῶν δ᾽ αὐτῶν ἔχοντες τοσαῦτα πῶς οὐ δεινὸν εἰ μὴ χρησόμεθα; καὶ μὴν εἰ μὲν ὅλως οὐδενὸς δεῖ μεμνῆσθαι, τοῦ χάριν ταῦτ᾽ ἀνακινοῦσιν; εἰ δ᾽ ὀρθῶς ἔχει, μνημονεύειν ἄμεινον τῶν ἐπὶ σωτηρίᾳ καὶ μὴ τὰ βελτίω παρέντας ἑκόντας ἔχεσθαι τῶν χειρόνων. ἡγοῦμαι δ᾽ εἰ πάντα τἀναντιώτατα ἡμῖν ἐπέπρακτο πρὸς ἀλλήλους, ἀφ᾽ οὗ τὰς πόλεις οἰκοῦμεν, καὶ πάντα πρὸς Φίλιππον ὑπῆρχεν οἰκειόταθ᾽ ὑμῖν ἄχρι τούτου, τήν γε παροῦσαν ἡμέραν εἰκότως ἂν ἅπαντα μεταστῆσαι. ὁ μὲν γὰρ ἐφέστηκεν ὑμῖν τελευταῖα ταῦτα κελεύων βουλεύσασθαι, ἡμεῖς δ᾽ ἥκομεν συνδιαλύσοντες ἅπαντα τὸν κίνδυνον. ὥστ᾽ εἴπερ