This text is part of:
Search the Perseus Catalog for:
Click on a word to bring up parses, dictionary entries, and frequency statistics
Φείδων τις τῶν 1 Πελοποννησίων ἐπιτιθέμενος ἀρχῇ, τὴν Ἀργείων πόλιν,
τὴν πατρίδα τὴν ἑαυτοῦ, ἡγεμονεύειν τῶν λοιπῶν βουλόμενος, πρῶτον
ἐπεβούλευσε Κορινθίοις: πέμψας γὰρ ᾔτει παρ᾽ αὐτῶν νεανίας χιλίους τοὺς
ἀκμῇ διαφέροντας καὶ ἀνδρείᾳ: οἱ δὲ
πέμπουσι τοὺς χιλίους, στρατηγὸν αὐτῶν [p. 465] ἀποδείξαντες
Δέξανδρον. ἐν νῷ δ᾽ ἔχων ὁ Φείδων ἐπιθέσθαι τούτοις, ἵν᾽ ἔχοι
Κόρινθον ἀτονωτέραν καὶ τῇ πόλει χρήσαιτο, προτείχισμα γὰρ τοῦτο
ἐπικαιρότατον ἔσεσθαι τῆς ὅλης Πελοποννήσου, τὴν πρᾶξιν
ἀνέθετο τῶν ἑταίρων
τισίν. ἦν δὲ καὶ Ἅβρων 2 ἐν αὐτοῖς: οὗτος δὲ ξένος ὢν τοῦ Δεξάνδρου
ἔφρασεν αὐτῷ τὴν ἐπιβουλήν. καὶ οὕτως οἱ μὲν Φλιάσιοι 3 πρὸ τῆς
ἐπιθέσεως εἰς τὴν Κόρινθον ἐσώθησαν, Φείδων δ᾽ ἀνευρεῖν ἐπειρᾶτο τὸν
προδόντα καὶ ἐπιμελῶς ἐζήτει. δείσας δ᾽ ὁ
Ἅβρων φεύγει εἰς Κόρινθον, ἀναλαβὼν τὴν γυναῖκα καὶ τοὺς οἰκέτας, ἐν
Μελίσσῳ, κώμῃ τινὶ τῆς Κορινθίων χώρας ἔνθα καὶ παῖδα γεννήσας
Μέλισσον προσηγόρευσεν, ἀπὸ τοῦ τόπου θέμενος τοὔνομα αὐτῷ. τούτου δὴ
τοῦ Μελίσσου υἱὸς Ἀκταίων γίνεται,
κάλλιστος καὶ σωφρονέστατος τῶν ὁμηλίκων, οὗ πλεῖστοι μὲν ἐγένοντο
ἐρασταί, διαφερόντως δ᾽ Ἀρχίας, γένους μὲν ὢν τοῦ τῶν Ἡρακλειδῶν,
πλούτῳ δὲ καὶ τῇ ἄλλῃ δυνάμει λαμπρότατος Κορινθίων. ἐπεὶ δὲ πείθειν οὐκ ἠδύνατο τὸν παῖδα, ἔγνω βιάσασθαι καὶ
συναρπάσαι 4 τὸ μειράκιον: ἐπεκώμασεν οὖν 5 ἐπὶ τὴν οἰκίαν τοῦ Μελίσσου,
πλῆθος ἐπαγόμενος καὶ φίλων καὶ οἰκετῶν, καὶ ἀπάγειν τὸν παῖδα
ἐπειρᾶτο. ἀντιποιουμένου δὲ τοῦ πατρὸς καὶ τῶν φίλων, ἐπεκδραμόντων
δὲ καὶ τῶν γειτόνων καὶ ἀνθελκόντων,
ἀνθελκόμενος ὁ
Ἀκταίων διεφθάρη: καὶ οἱ μὲν οὕτως ἀπεχώρουν. Μέλισσος δὲ τὸν νεκρὸν
τοῦ παιδὸς [p. 466] εἰς τὴν ἀγορὰν τῶν Κορινθίων παρακομίσας
ἐπεδείκνυε, δίκην ἀπαιτῶν παρὰ τῶν ταῦτα πραξάντων: οἱ δὲ πλέον οὐδὲν
ἢ τὸν ἄνδρα ἠλέουν. ἄπρακτος δ᾽ ἀναχωρήσας παρεφύλασσε τὴν πανήγυριν
τῶν Ἰσθμίων, ἀναβὰς τ᾽ ἐπὶ τὸν τοῦ
Ποσειδῶνος νεὼν κατεβόα τῶν Βακχιαδῶν καὶ τὴν τοῦ πατρὸς Ἅβρωνος
εὐεργεσίαν ὑπεμίμνησκε, τούς τε θεοὺς ἐπικαλεσάμενος ῥίπτει ἑαυτὸν κατὰ
τῶν πετρῶν. μετ᾽ οὐ πολὺ δ᾽ αὐχμὸς καὶ λοιμὸς κατελάμβανε
τὴν πόλιν καὶ τῶν
Κορινθίων περὶ ἀπαλλαγῆς χρωμένων, ὁ θεὸς ἀνεῖλε μῆνιν εἶναι
Ποσειδῶνος οὐκ ἀνήσοντος, ἕως ἂν τὸν Ἀκταίωνος θάνατον μετέλθοιεν.
ταῦτα πυθόμενος Ἀρχίας, αὐτὸς γὰρ θεωρὸς ἦν, εἰς μὲν τὴν Κόρινθον
ἑκὼν οὐκ ἐπανῆλθε, πλεύσας δ᾽ εἰς τὴν
Σικελίαν Συρακούσας ἔκτισε. πατὴρ δὲ γενόμενος ἐνταῦθα θυγατέρων δυεῖν,
Ὀρτυγίας τε καὶ Συρακούσης, ὑπὸ τοῦ Τηλέφου δολοφονεῖται, ὃς ἐγεγόνει
μὲν αὐτοῦ παιδικά, νεὼς δ᾽ ἀφηγούμενος
συνέπλευσεν εἰς Σικελίαν.
Plutarch. Moralia. Gregorius N. Bernardakis. Leipzig. Teubner. 1892. 4.
The National Endowment for the Humanities provided support for entering this text.
This text was converted to electronic form by optical character recognition and has been proofread to a high level of accuracy.
This work is licensed under a
Creative Commons Attribution-ShareAlike 3.0 United States License.
An XML version of this text is available for download, with the additional restriction that you offer Perseus any modifications you make. Perseus provides credit for all accepted changes, storing new additions in a versioning system.