recūsō (P. praes. gen. plur. recusantūm, V.), āvī (recūsārō, for recūsāverō, C.), ātus, āre
re-+ causa,
to make an objection against, decline, reject, refuse, be reluctant to do
: non recuso, non abnuo, etc.: recusandi
causā legatos mittere, Cs.: uxorem grandi cum
dote, H.: nec quae pepigere
recusent, V.: nullum periculum communis salutis
causā, Cs.: legumina,
Cs.: servitutem, S.: iussa, V.: nihil tibi a me
postulanti recusabo: qui quod ab altero postularent, in se recusarent,
Cs.: terra numquam recusat imperium: genua impediunt
cursumque recusant, V.: ignis non umquam
alimenta recusat, O.: populum
R. disceptatorem: mori, Cs.: sequi bene
monentem, L.: praeceptis parere,
V.: tibi comes ire, V.: versate diu quid ferre recusent umeri, H.: de iudiciis transferendis recusare: sententiam ne diceret: non recusamus
quin Rosci vita dedatur: neque recusare . . . quin armis contendant,
Cs.: nec recusabo, quo minus omnes mea legant: quo
minus perpetuo sub illorum dicione essent, Cs.—In
law,
to protest, object, take exception, plead in defence
: tu me ad verbum vocas; non ante venio, quam
recusaro.
