mentior ītus, īrī, dep.
1 MAN-,
to invent, assert falsely, lie, cheat, deceive, pretend
: Si quicquam invenies me mentitum, T.:
Hoc iuvat, non mentior, H.: plurimis de rebus: ne ioco quidem, N.: ille, satum quo te mentiris,
pretend
, V.: certam me sum mentitus habere Horam,
quae, etc., O.—Of things,
to deceive, impose upon
: frons, oculi, voltus persaepe mentiuntur: in quibus nihil
umquam vetustas mentita sit.—
To lie about, assert falsely, make a false promise about, feign, counterfeit,
imitate
: tantam rem,
devise such a falsehood
, S.: auspicium, L.: titulum Lyciscae,
assume falsely
, Iu.: ita mentitur (sc. Homerus),
fables
, H.— Fig.: Spem mentita seges,
disappointed
, H.: Nec varios discet mentiri lana
colores,
to assume
, V.