I.that which comes to aid one, aid, assistance, succor (ante-class. and post-Aug.; used only in nom. and acc.; syn.: “auxilium, subsidium): auxilia mihi et suppetiae sunt domi,” Plaut. Ep. 5, 2, 12: “non metuo meae quin uxori latae suppetiae sient,” id. Am. 5, 1, 54; id. Ep. 5, 1, 52; id. Mil. 4, 2, 62; id. Rud. 3, 2, 10; 4, 4, 39; id. Men. 5, 7, 14; Suet. Vesp. 4: “piscibus ad suppetias uti,” App. Mag. p. 299, 33: “suppetias ferre,” Amm. 16, 4, 3; App. M. 6, p. 184, 39.—The acc. suppetias sometimes occurs with verbs of motion for ad suppetias (to go, come, send, etc.), to any one's assistance: “nae tibi, suppetias tempore adveni modo,” Plaut. Men 5, 7, 31: “venire, Auct. B. Afr. 5: proficisci,” id. ib. 25: “ire,” id. ib. 39: “occurrere,” id. ib. 66; “68: accurrere,” App. M. 9, p. 234.
This text is part of:
View text chunked by:
sup-pĕtĭae (subp- ), ārum, f. suppeto,