I.to fortify or defend in front (class.).
I. Lit.: “aditus magnis operibus,” Caes. B. C. 3, 58: “loca necessaria,” id. ib. 3, 112: “Isthmum,” id. ib. 3, 55: “fossa,” Tac. H. 3, 21.—
II. Trop.
A. To fortify, protect, secure: “metu venenorum praemuniri medicamentis,” of securing himself, Suet. Calig. 29: “praemuniendae regalis potentiae gratiā,” Vell. 2, 6, 2: “genus (dicendi) praemunitum, et ex omni parte causae septum,” Cic. de Or. 3, 9, 32: “praemunitus scientiā linguarum,” fortified, Aug. Doct. Chr. 3, 1.—Absol.: “ut ante praemuniat, of an orator's art,” Cic. Or. 40, 137.—
B. To place a thing before another for defence or strengthening: “quae praemuniuntur omnia reliquo sermoni, quo facilius, etc.,” are premised to obviate objections, said by way of premunition, Cic. Leg. 1, 12, 34: illa, quae ex accusatorum oratione praemuniri intellegebam, brought forward or adduced in defence, id. Cael. 8, 19: primum illud praefulci et praemuni, quaeso, ut simus annui, take care of or secure beforehand, id. Att. 5, 13, 3.