I.to teach or instruct thoroughly (rare but class.; “syn. erudio): res difficilis ad perdocendum,” Cic. Sest. 44, 96: “aliquem,” Plaut. Capt. 3, 5, 59: “quanti istuc unum me coquitare perdoces?” id. Ps. 3, 2, 85: “si quid Apollo Utile mortales perdocet ore meo,” Ov. R. Am. 490: “homines,” Lucr. 5, 1438: “suam stultitiam,” to betray, Quint. 1, 1, 8.—With object-clause: “dignam Maeoniis Phaeacida condere chartis Cum te Pierides perdocuere tuae,” Ov. P. 4, 12, 28.—Hence, perdoctus , a, um, P. a., very learned, very skilful (rare but class.), Plaut. Mil. 2, 2, 103; Ter. Heaut. 2, 3, 120: “homo,” Cic. Balb. 27, 60: “genitor,” Stat. S. 5, 3, 2: “exitio,” Lucr. 3, 473.—Adv.: perdoctē , very skilfully (ante-class.), Plaut. Most. 1, 3, 122.
per-dŏcĕo , cui, ctum, 2, v. a.,