I. In gen., fit, meet, convenient, suitable, seasonable, opportune (class.; syn.: commodus, utilis): tempus actionis opportunum, Graece εὐκαιρια, Latine appellatur occasio, Cic. Off. 1, 40, 142: “aetas opportunissima,” id. Fam. 7, 7, 2: “nihil opportunius accidere vidi,” id. ib. 10, 16, 1.—Subst.: op-portūna , ōrum, n., fit or convenient things: “locorum opportuna,” Tac. A. 4, 24.—
II. In partic.
A. Advantageous, serviceable, useful: “ceterae res, quae expetuntur, opportunae sunt singulae rebus singulis,” Cic. Lael. 6, 22.—
B. Fit, suitable, adapted to any thing: ad omnia haec magis opportunus nemo est, Ter Eun. 5, 8, 47.—
C. Exposed, liable to any thing: “Romanus cedentem hostem effuse sequendo opportunus huic eruptioni fuit,” Liv. 6, 24: “injuriae,” Plin. 9, 31, 51, § 98: “opportuniora morbis corpora,” id. 18, 7, 12, § 68.—Hence, adv.: opportūnē , fitly, seasonably, opportunely (class.), Ter. Ad. 1, 2, 1: “venisse,” Cic. N. D. 1, 7, 16: “locus opportune captus ad eam rem,” id. Rosc. Am. 24, 68: “opportune, importune,” in season and out of season, Vulg. 2 Tim. 4, 2.—Comp.: “opportunius alio loco referemus,” Gai. Inst. 2, 97.— Sup.: “nuntiis opportunissime allatis,” Caes. B. C. 3, 101; Liv. 32, 18.