I.to be praised, praiseworthy, laudable (class. and freq.).
I. Lit.: “laudabile est, quod conficit honestam et praesentem et consequentem commemorationem,” Auct. Her. 3, 4, 7: “honestum, etiam si a nullo laudetur, natura esse laudabile,” Cic. Off. 1, 4, 14: “vita,” id. Lael. 7, 23: “orationes,” id. Brut. 95, 325; cf. “oratores,” id. ib. 97, 333: “vir erga rempublicam, Treb. Poll. Trig. Tyr. 32, 2: civis,” Quint. 12, 1, 41; 3, 6, 84: “carmen,” Hor. A. P. 408: “fides,” Ov. Tr. 5, 14, 35: “in Rutilo luxuria est: in Ventidio laudabile nomen sumit,” Juv. 11, 22.— As subst.: laudābĭle , is, n., the praiseworthy, Auct. Her. 3, 4, 7.—Comp.: “vitae ratio laudabilior,” Cic. Rep. 3, 3, 6: “(voluptas) melioremne efficit aut laudabiliorem virum?” id. Par. 1 fin: “multo modestia post victoriam, quam ipsa victoria, laudabilior,” Liv. 36, 21.—
II. Transf., valuable, precious, excellent (post-Aug.): “mel,” Plin. 11, 15, 15, § 38: “terra,” id. 17, 4, 3, § 28.—Comp.: “laudabilius vinum,” Plin. 14, 3, 4, § 36.— Hence, adv.: laudābĭlĭter , in a praiseworthy manner, praiseworthily, laudably, ad recte, honeste, laudabiliter, postremo ad bene vivendum, Cic. Tusc. 5, 5, 12: “laudabiliter ac placabiliter propitiandi judices,” by flattering expressions, Gell. 7, 3.— Comp.: “laudabilius,” Val. Max. 5, 1, 2 ext.; 5, 4, 3.—Sup. of the adj. and adv. appear not to occur.