I.to fumigate, perfume, scent (mostly poet. and in post-Aug. prose; not in Cic.; but cf. suffimentum; cf.: “vaporo, fumigo): (testam) suffito sertā et schoeno et palmā,” Cato, R. R. 113, 1: “thymo,” Verg. G. 4, 241: “bonis odoribus,” Col. 12, 18, 3: “locum,” Prop. 4 (5), 8, 84. “suffire et purgare domos,” Plin. 25, 5, 21, § 49: “tecta,” id. 12, 17, 40, § 81: “se taetris odoribus,” Lucr. 4, 1175: “oculos jocinore decocto,” Plin. 28, 11, 47, § 171: “urnā suffitā haurit aquam,” Ov. F. 5, 676: “apes,” Col. 9, 14, 7: “carnem recentem haedorum pilo,” to burn for the purpose of fumigation, Plin. 28, 10, 42, § 154: “rutam,” id. 20, 13, 51, § 139: “suffitum anisum,” id. 20, 17, 73, § 187. —Poet.: “ignibus aethereis terras suffire,” i. e. to warm, Lucr. 2, 1098.
suf-fĭo (subf- ), īvi or ĭi, ītum, 4, v. a. fio = θύω,