I.“quod consuetudo non probavit,” Cic. Or. 48, 159; cf. Fest. pp. 216 sq.; 273, 8 Müll.; also Paul. ex Fest. p. 72, 18 Müll.), v. impers. and n., to be disgusted or wearied with any thing; to feel disgust at, be sick of.
(α).
With gen.: “me sermonis pertaesum est,” Plaut. Most. 1, 4, 4: “quem pertaesum est esse domi,” Lucr. 3, 1061: “pertaesum est enim (me) levitatis,” Cic. Q. Fr. 1, 2, 2, § 4: “pertaesum est vos injuriae,” Sall. H. 3, 61, 8 Dietsch: “negotii,” Nep. Att. 15, 2: “duas uxores habuerat, quarum matrimonii pertaedebat,” Gell. 15, 20, 6: “lentitudinis eorum pertaesa,” Tac. A. 15, 51.—
(β).
With dat.: usque adeo pertaesum vos mihi esse, Gracch. ap. Diom. p. 291 P.—
(γ).
With acc.: “pertaesus ignaviam suam,” Suet. Caes. 7: “pertaesus morum perversitatem ejus,” id. Aug. 62; id. Tib. 67.