I.ill fame, ill report of a person or thing; bad repute, dishonor, disgrace, infamy (class.; cf.: “ignominia, opprobrium): hominum immortalis est infamia,” Plaut. Pers. 3, 1, 27: “in infamiam populo ponere,” id. Trin. 3, 3, 11: “atque indignitas rei,” Caes. B. G. 7, 56: “haec res est mihi infamiae,” Ter. And. 2, 6, 13: “illa indicia senatoria operta dedecore et infamia,” Cic. Clu. 22, 61: “ignominiam et infamiam ferre,” id. Tusc. 4, 20, 45: “in summa infamia esse,” Ter. Heaut. 2, 3, 18: “flagrare infamiā,” Cic. Att. 4, 18, 2: “infamia notatur qui ab exercitu ignominiae causa dimissus erit,” Dig. 3, 2, 1: “ictus fustium infamiam non importat,” ib. 3, 2, 22: “aspergi,” Nep. Alc. 3: “urgeri,” Cic. Verr. 1, 12, 36: “ex infamia eripere,” id. ib. 2, 3, 60, § “140: de re aliqua infamiam capere,” Hirt. B. G. 8, 30: “colligere,” Just. 3, 4: “habere,” Caes. B. G. 6, 22: “irrogare alicui,” Dig. 3, 2, 13: “inferre,” Cic. Lael. 18, 42: “movere,” Liv. 44, 25, 12: “ferre alicui,” Tac. A. 14, 22: “sarcire,” to repair, Caes. B. C. 3, 74: “libellos ad infamiam alicujus edere,” Suet. Aug. 55: “trahere aliquid ad infamiam,” to bring into disrepute, to give a bad name to a thing, Tac. A. 12, 4: “Cacus Aventinae timor atque infamia silvae,” Ov. F. 1, 551: “saecli,” disgrace of the age, id. M. 8, 97: “pecuniae,” the disgrace of avarice, Vell. 2, 33, 2: “quid enim salvis infamia nummis?” Juv. 1, 48.—Plur.: “si ad paupertatem admigrant infamiae, Gravior paupertas fit,” Plaut. Pers. 3, 1, 19; Tac. A. 4, 33.
infāmĭa , ae, f. (infamis],