I.to invoke with tears, call to one's assistance, call upon for aid; to invoke, beseech, entreat, implore (freq. and class.; cf. invoco).
I. With personal objects: “quem enim alium appellem? quem obtester? quem implorem?” Cic. Fl. 2, 4; cf.: vos etiam atque etiam imploro et appello, sanctissimae deae ... deos deasque omnes imploro atque obtestor, Cic. Verr. 2, 5, 72, § 188: “deos precari, venerari, implorare debetis, ut, etc.,” id. Cat. 2, 13, 29 fin.; cf.: “nomen filii, i. e. filium nomine,” Cic. Verr. 2, 5, 49, § 129: “mulieres milites passis crinibus flentes implorabant, ne, etc.,” Caes. B. G. 1, 51 fin.: “imploratus a Siculis in auxilium,” Just. 23, 3; cf.: “ad cujus auxilium Hamilcar imploratus,” id. 22, 2: “a Veiis exercitum Camillumque ducem implorabunt,” Liv. 9, 4, 13.—With two acc. (very rare): “Romanos imploratos auxilium adversus Philippum tulisse opem,” Liv. 34, 23, 3.—
II. With inanim. or abstr. objects, to pray earnestly for, to beseech, entreat, implore, appeal to: “qui deus appellandus est? cujus hominis fides imploranda est?” Cic. Quint. 30, 94 fin.: “misericordiam,” id. Mur. 40, 86; cf.: “vestram fidem, dignitatem, religionem in judicando non imploro,” Cic. Verr. 2, 3, 62, § 146; id. Mil. 34, 92: “sensus vestros,” id. Sull. 23, 64: “Heracliti memoriam,” id. Ac. 2, 4, 11: “implorantes jura libertatis et civitatis,” Cic. Verr. 2, 1, 3, § 7: “mater filii nomen implorans,” repeating aloud with tears, id. ib. 2, 5, 49, § “129: auxilium a populo Romano,” Caes. B. G. 1, 31, 7; so, “nequicquam ejus auxilium, si postea velit, senatum imploraturum,” id. B. C. 1, 1 fin.: “auxilium prope eversae urbi,” Liv. 4, 9, 1: “quae (altera pars) non oratoris ingenium, sed consulis auxilium implorat et flagitat,” Cic. Rab. Perd. 3, 9; cf. id. de Or. 2, 33, 144; Caes. B. G. 1, 32, 4: “unius opem,” Cic. Rep. 1, 40; cf.: “poscit opem chorus et ... Caelestes implorat aquas docta prece blandus,” Hor. Ep. 2, 1, 135: “leges,” Liv. 3, 56, 12.— Rarely absol.: “mederis erroribus, sed implorantibus,” Plin. Pan. 46, 8.