Titus Livius (Livy), The History of Rome, Book 28
Frank Gardener Moore, Professor Emeritus in Columbia University, Ed.

[2] utrumque in hospitium invitat; et¹ quoniam fors eos sub uno tecto esse atque ad eosdem penates voluisset, contrahere ad² conloquium dirimendarum simultatium causa est conatus, [3?] Scipione abnuente aut privatim sibi ullum cum Poeno odium [p. 76] esse quod conloquendo finiret, aut de re publica³ quicquam se⁴ cum hoste agere iniussu senatus posse. [4] illud magno opere tendente rege, ne alter hospitum exclusus mensa videretur, ut in animum induceret ad easdem venire epulas, haud abnuit; cenatumque simul apud regem est; [5] eodem⁵ etiam lecto Scipio atque Hasdrubal, quia ita cordi erat regi, accubuerunt. [6] tanta autem inerat comitas Scipioni atque ad omnia naturalis ingenii dexteritas ut non Syphacem modo, barbarum insuetumque moribus Romanis, sed hostem etiam infestissimum facunde adloquendo sibi conciliarit.⁶ [7] mirabiliorem⁷ sibi eum⁸ congresso coram visum prae se ferebat quam bello rebus gestis, [8?] nec dubitare quin Syphax regnumque eius iam in Romanorum essent potestate; eam artem illi viro ad conciliandos animos esse. [9] itaque non quo modo Hispaniae amissae sint quaerendum magis Carthaginiensibus esse quam quo modo Africam retineant cogitandum. [10] non peregrinabundum neque circa amoenas oras vagantem tantum ducem Romanum, relicta provincia novae dicionis, relictis exercitibus, duabus navibus in Africam traiecisse et commisisse sese in hostilem terram, in potestatem⁹ regiam, in fidem inexpertam, sed potiundae Africae spem adfectantem. [11] hoc eum iam pridem volutare in [p. 78] animo, hoc palam fremere, quod non¹⁰ quemadmodum Hannibal in Italia, sic Scipio in Africa bellum gereret. [12] Scipio, foedere icto cum Syphace, profectus ex Africa dubiisque et plerumque saevis in alto iactatus ventis die quarto Novae Carthaginis portum tenuit.