7. is nequaquam me quidem1—cognoram
enim propter Pisonum adfinitatem quam longe hunc ab hoc
genere cognatio materna Transalpini sanguinis abstulisset—
sed vos populumque Romanum non consilio neque eloquentia,
quod in multis saepe accidit, sed rugis supercilioque
decepit.
[16]
Luci2 Piso, tune ausus es isto oculo, non dicam
isto animo, ista fronte, non vita3, tanto supercilio, non enim
possum dicere tantis rebus4 gestis, cum A. Gabinio consociare
consilia pestis meae? non te illius unguentorum odor, non
vini anhelitus, non frons calamistri notata vestigiis in eam
cogitationem adducebat, ut cum illius re similis fuisses,
frontis tibi integimento5 ad occultanda tanta flagitia diutius
uti non liceret? Cum hoc6 coire ausus es ut consularem
dignitatem, ut rei publicae statum, ut senatus auctoritatem,
ut civis optime meriti fortunas provinciarum foedere addiceres?
te consule, tuis edictis et imperiis senatui populi
Romani non est licitum non modo sententiis atque auctoritate
sua, sed ne luctu quidem ac vestitu rei publicae subvenire?
[17]
Capuaene te putabas, in qua urbe domicilium
quondam superbiae fuit, consulem esse, sicut eras eo tempore7,
an Romae, in qua civitate omnes ante vos consules
senatui paruerunt? tu es ausus in circo Flaminio productus
cum tuo illo pari dicere te semper8 misericordem
fuisse? quo verbo senatum atque omnis bonos, tum cum
a patria pestem depellerent9, crudelis demonstrabas fuisse.
tu misericors me, adfinem tuum, quem comitiis10 praerogativae
primum custodem praefeceras, quem Kalendis
Ianuariis tertio loco sententiam rogaras11, constrictum inimicis
rei publicae12 tradidisti; tu meum generum, propinquum tuum,
tu adfinem tuam, filiam meam, superbissimis et crudelissimis
verbis a genibus tuis reppulisti; idemque tu clementia ac
misericordia singulari, cum ego una cum re publica non tribunicio
sed consulari ictu concidissem, tanto scelere tantaque
intemperantia fuisti ut ne unam quidem horam interesse
paterere inter meam pestem et tuam praedam, saltem dum
conticisceret illa lamentatio et gemitus urbis!
[18]
nondum
palam factum erat occidisse rem publicam, cum tibi arbitria
funeris solvebantur: uno eodemque tempore domus mea
diripiebatur, ardebat, bona ad vicinum consulem de Palatio,
de Tusculano ad item vicinum alterum consulem deferebantur
cum, isdem operis suffragium ferentibus, eodem gladiatore
latore, vacuo non modo a bonis sed etiam a liberis
atque inani foro, ignaro populo Romano quid ageretur,
senatu vero oppresso et adflicto, duobus impiis nefariisque
consulibus aerarium provinciae legiones imperia donabantur.
This text is part of:
Search the Perseus Catalog for:
Click on a word to bring up parses, dictionary entries, and frequency statistics
1 Is nequaquam me quidem Muell.: is me, quamquam me quidem (equidem P2BHb) non codd., edd.
3 non vita non ista mente c
4 rebus ε, om. rell. (tantibus gestis P1: tantis gestis P corr., BHk all.）
7 sicut eras eo tempore secl. Garat., Halm
8 pare P semper om. Schol.
9 depellerent expellerent ed. R.: depulissem εe: depulissent t Lamb.: tum ... depellerent om. rell., fort. recte. Nam habet Schol. Quo verbo ceteros demonstrabas crudeles fuisse
10 tuis post comitiis add. ε, ante com. G
11 rogaras cε: rogabas P rell.
12 rei pub. om. Schol.
M. Tullius Cicero. M. Tulli Ciceronis Orationes: Recognovit brevique adnotatione critica instruxit Albertus Curtis Clark. Albert Clark. Oxonii. e Typographeo Clarendoniano. 1909. Scriptorum Classicorum Bibliotheca Oxoniensis.
The National Endowment for the Humanities provided support for entering this text.
This work is licensed under a
Creative Commons Attribution-ShareAlike 3.0 United States License.
An XML version of this text is available for download, with the additional restriction that you offer Perseus any modifications you make. Perseus provides credit for all accepted changes, storing new additions in a versioning system.