7.
[15]
quaero igitur a te, L. Piso, nonne oppressam
rem publicam putes, si tot tam impii, tam audaces, tam
facinerosi recepti sint? quos nondum tantis parricidiis contaminatos
vix ferebamus, hos nunc omni scelere coopertos1
tolerabilis censes civitati fore? aut isto tuo, mihi crede,
consilio erit utendum, ut cedamus, abeamus, vitam inopem
et vagam persequamur, aut cervices latronibus dandae atque
in patria cadendum est2. Vbi sunt, C. Pansa, illae cohortationes
pulcherrimae tuae quibus a te excitatus senatus,
inflammatus populus Romanus non solum audivit sed
etiam didicit nihil esse homini Romano foedius servitute?
idcircone saga sumpsimus,
[16]
arma cepimus, iuventutem
omnem ex tota Italia excussimus3, ut exercitu florentissimo
et maximo legati ad pacem mitterentur? si accipiendam,
cur non rogamur? si4 postulandam, quid timemus?
in hac ego legatione sim aut ad id consilium admiscear5
in quo ne si dissensero quidem a ceteris sciturus6 populus
Romanus sit? ita fiet ut si quid remissum aut concessum
sit, meo semper periculo peccet Antonius, cum ei peccandi
potestas a me concessa videatur.
[17]
quod si habenda cum
M. Antoni7 latrocinio pacis ratio fuit, mea tamen persona
ad istam pacem conciliandam minime fuit deligenda. ego
numquam legatos mittendos censui; ego ante reditum legatorum8
ausus sum dicere, pacem ipsam si adferrent, quoniam
sub nomine pacis bellum lateret, repudiandam9; ego princeps
sagorum; ego semper illum appellavi hostem10, cum
alii adversarium; semper hoc bellum, cum alii tumultum.
nec haec in senatu solum: eadem ad populum semper egi;
neque solum in ipsum sed in eius socios facinorum et
ministros, et praesentis et eos qui una sunt, in totam denique
M.
[18]
Antoni domum sum semper invectus. itaque ut
alacres et laeti spe pacis oblata inter se impii cives, quasi
vicissent, gratulabantur, sic me iniquum11 eierabant, de me
querebantur; diffidebant etiam Servilio: meminerant eius
sententiis confixum Antonium; L. Caesarem fortem quidem
illum12 et constantem senatorem, avunculum tamen13; Calenum
procuratorem; Pisonem familiarem; te ipsum, Pansa,
vehementissimum et fortissimum consulem factum iam
putant leniorem: non quo ita sit aut esse possit, sed mentio
a te facta pacis suspicionem multis attulit immutatae voluntatis.
inter has personas me interiectum amici Antoni
moleste ferunt: quibus gerendus mos est, quoniam semel
liberales esse coepimus.
This text is part of:
Search the Perseus Catalog for:
Click on a word to bring up parses, dictionary entries, and frequency statistics
1 coopertos bs: copertos V: opertos t
2 est om. D
3 excussimus V et Nonius p. 300: excivimus D ut V: et tv: ut de bns
4 si... rogamur si: hoc colon hoc loco omissum post admiscear in quo ne inserunt D
5 admiscear Poggius: admiscearis D (admis ceteris V med. omissis）
6 sciturus Poggius: siciturus V: siiturus D
7 M. om. D
8 legat. reditum D
9 r. p. repudiandam D
10 hostem appellavi D
11 iniquum V: inimicum bt
12 illum quidem Muretus
13 tamen om. V
M. Tullius Cicero. M. Tulli Ciceronis Orationes: Recognovit breviqve adnotatione critica instrvxit Albertus Curtis Clark Collegii Reginae Socius. Albert Curtis Clark. Oxford. e Typographeo Clarendoniano. 1918. Scriptorum Classicorum Bibliotheca Oxoniensis.
The National Endowment for the Humanities provided support for entering this text.
This work is licensed under a
Creative Commons Attribution-ShareAlike 3.0 United States License.
An XML version of this text is available for download, with the additional restriction that you offer Perseus any modifications you make. Perseus provides credit for all accepted changes, storing new additions in a versioning system.