M. Tullius Cicero, Philippics
Albert Clark, Albert Curtis Clark, Ed.

12. possumusne igitur in Antoni latrocinio aeque esse tuti¹? non possumus; aut, si ceteri possunt, me posse diffido. [28] quod si non extra castra congrediemur, quae ad conloquium castra sumentur? in nostra ille numquam veniet; multo minus nos in illius. reliquum est ut et accipiantur et remittantur postulata per litteras. ergo erimus in castris, meaque² ad omnia postulata una sententia; quam cum hic vobis audientibus dixero, isse³, redisse me putatote: legationem confecero⁴. omnia ad senatum mea sententia reiciam, quaecumque postulabit Antonius. neque enim licet aliter neque permissum est nobis ab hoc ordine, ut bellis confectis decem legatis permitti solet more maiorum, neque ulla omnino a senatu mandata accepimus. quae cum agam in consilio non nullis⁵, ut arbitror, repugnantibus, nonne metuendum est ne imperita militum multitudo per me pacem distineri putet? facite hoc meum consilium legiones novas non improbare; [29] nam Martiam et quartam nihil cogitantis⁶ praeter dignitatem et decus comprobaturas esse certo⁷ scio: quid? veteranos non veremur—nam timeri se ne ipsi quidem volunt—quonam modo accipiant⁸ severitatem meam? multa enim falsa de me audierunt; multa ad eos improbi detulerunt⁹, quorum commoda, ut vos optimi testes estis, semper ego sententia, auctoritate, oratione firmavi: sed credunt improbis, credunt turbulentis, credunt suis. sunt autem fortes illi quidem, sed propter memoriam rerum quas gesserunt pro populi Romani libertate et salute rei publicae nimis feroces et ad suam vim omnia nostra consilia revocantes. [30] Horum ego cogitationem non vereor; impetum pertimesco. haec quoque tanta pericula si effugero, satisne tutum reditum putatis fore? cum enim et vestram auctoritatem meo more¹⁰ defendero et meam fidem rei publicae constantiamque praestitero, tum erunt mihi non ei solum qui me oderunt sed illi etiam qui invident extimescendi. custodiatur igitur vita rei publicae mea¹¹, quoad vel dignitas vel natura patietur, patriae reservetur, mors aut¹² necessitatem habeat fati aut, si ante oppetenda est, oppetatur cum gloria. haec cum ita sint, etsi hanc legationem res publica, ut levissime dicam, non desiderat, tamen si tuto licebit ire, proficiscar. omnino, patres conscripti, totum huiusce rei consilium non periculo meo¹³, sed utilitate rei publicae metiar. de qua mihi quoniam liberum est spatium, multum etiam atque etiam considerandum puto idque potissimum faciendum quod maxime interesse rei publicae iudicaro.