13.
[35]
nihil a me arbitror praeteritum1, sed aliquid ad extremam
partem causae2 reservatum. id autem aliquid quid3 est? te ut
plane Deiotaro reconciliet4 oratio mea. non enim iam metuo
ne illi tu suscenseas; illud vereor ne tibi illum suscensere
aliquid suspicere: quod abest longissime, mihi crede, Caesar.
quid enim retineat per te meminit, non quid amiserit;
neque se a te multatum arbitratur, sed, cum existimares5
multis tibi multa esse tribuenda, quo minus a se qui6 in
altera parte fuisset7 ea sumeres non recusavit.
[36]
etenim
si Antiochus Magnus ille, rex Asiae, cum, postea quam8
a L. Scipione9 devictus Tauro tenus regnare iussus est10,
omnem11 hanc Asiam quae est nunc nostra provincia
amisisset, dicere est solitus benigne sibi a populo Romano
esse factum, quod nimis magna procuratione liberatus
modicis regni terminis uteretur, potest multo facilius hoc12
se Deiotarus consolari. ille enim furoris multam sustulerat13,
hic erroris. omnia tu Deiotaro, Caesar, tribuisti, cum et
ipsi et filio nomen regium concessisti. hoc nomine retento
atque servato nullum beneficium populi Romani, nullum
iudicium de se senatus imminutum putat. Magno animo
et erecto est, nec umquam succumbet inimicis, ne fortunae
quidem.
[37]
multa se arbitratur et peperisse14 ante factis et
habere in animo atque virtute, quae nullo modo possit
amittere. quae enim fortuna aut quis casus aut quae
tanta possit iniuria omnium imperatorum de Deiotaro
decreta delere? ab omnibus est enim is ornatus15 qui,
postea quam in castris esse potuit per aetatem, in Asia,
Cappadocia, Ponto, Cilicia, Syria bella gesserunt: senatus
vero iudicia de illo tam multa tamque honorifica, quae
publicis populi Romani litteris monumentisque consignata
sunt, quae umquam vetustas obruet aut quae tanta delebit
oblivio? quid de virtute eius dicam, de magnitudine animi,
gravitate, constantia? quae omnes docti atque sapientes
summa, quidam etiam bona sola16 esse dixerunt, eisque non
modo ad bene sed etiam ad beate vivendum contentam esse
virtutem.
[38]
haec ille reputans et dies noctesque cogitans non
modo tibi non suscenset—esset enim non solum ingratus
sed etiam amens—, verum omnem tranquillitatem et quietem
senectutis refert acceptam17 clementiae tuae.
This text is part of:
Search the Perseus Catalog for:
Click on a word to bring up parses, dictionary entries, and frequency statistics
1 praeteritum Cαa: praetermissum βς
2 extremam partem causae CH: extremum causae AVa: extremam (-um ς) causae partem βς
3 aliquid quid scripsi (cf. Lig. 22): aliquid codd.: quid Halm
4 conciliet CH
5 existimaret CH: existimarer A
6 a se qui H: assequi cett. (C）
8 cum postea quam CAVβa: cum postea H: qui postquam ς
9 L. om. C1β devictus est Lambin.
11 omnem Garatoni: omnemque codd.
13 sustulerat CH: distulerat AV: sustinuerat βa: subierat ς
15 est enim is orn. Cαa: enim his orn. est ς: enim est orn. β
16 bona sola Cαa: sola bona βς eisque Nohl: isque (hisque) codd.
M. Tullius Cicero. M. Tulli Ciceronis Orationes: Recognovit breviqve adnotatione critica instrvxit Albertus Curtis Clark Collegii Reginae Socius. Albert Curtis Clark. Oxford. e Typographeo Clarendoniano. 1918. Scriptorum Classicorum Bibliotheca Oxoniensis.
The National Endowment for the Humanities provided support for entering this text.
This work is licensed under a
Creative Commons Attribution-ShareAlike 3.0 United States License.
An XML version of this text is available for download, with the additional restriction that you offer Perseus any modifications you make. Perseus provides credit for all accepted changes, storing new additions in a versioning system.