At periit hic archetypus, perierunt omnia ex eo ipso descripta
exempla. hoc olim dixi, aliter plerique senserunt in
Homero, hoc nunc liquido constat. nam quattuor optimos
codices, in quibus Homeri etiam magis quam Callimachi salus
posita est, non fratres esse, sed binos duorum fratrum filios
de Homero recte exposuit Ericus Bethe Herm. 28, 535. auctor
huius stirpis in Homero quidem videri potest fuisse ipse archetypus;
in Callimacho vero tam saepe quattuor librorum archetypus
a duabus quas statim tractabo familiis dissidet, ut proclive
sit pro archetypo apographon archetypi longe optimum
eum dicere. quod tamen non facio. probabilius enim duco
fuisse archetypum in manibus viri docti qui describendís vendendisque
libris Graecis quaestum faceret, hunc duo aut etiam
plura apographa confecisse, modo inter se, modo cum archetypo
collata, atque ita accidisse ut ex hac officina compluria
prodirent exempla inter se cognata, conspirantia etiam in vitiis
quibusdam levioribus, dissidentia in lacunosis maxime locis,
quos ut cum archetypo identidem conferret ipsa difficultas
scribam cogebat. itaque in gravissimis quidem locis codices
superstites antestari necesse est, ceteroquin vero vetere signo E
communem eorum archetypum significari tamquam ab archetypis
ceterarum familiarum diversum, cuius tamen longe maior
auctoritas sit quam illarum alterius utrius. quattuor autem
quos dixi codices, quorum ope E restituitur, hi sunt.
Matritensis bibl. nation. N 24 (m), quem Constantinus
Lascaris Mediolani peritissime exaravit anno 1464, glossasque
partim nunc evanidas intra versus minio pinxit, dum scripta
sua relegit, paucas emendationes sive ex exemplari suo sive
e coniectura addidit. mihi hunc librum contulit Ricardus
Wuensch v. d. ita et de Callimacho et de me bene meritus.
Gemellus huius libri est Mutinensis bibl. Est. iii E 11 (q),
quem annis 1873. 74 contuli. scripsit Georgius Valla Placentinus
(† 1499), fideliter, sed non tam perite quam Lascaris
Matritensem.
Gemelli rursus sunt qui his duobus auctoritate non cedunt
p et d. p Parisinus est suppl. Gr. 1095, olim S. Petri Perusinus1,
in quo hymnorum sylloga Iliadem excipit, cui Ps. Plutarchi
de Homero libellus prolegomenorum loco additus est.
scriba, quem Graecum non fuisse Τροεζῆνος ostendit, quod
in scholio 4, 41 semel ei excidit, laudem elegantiae et probitatis
unam quaesivit. doctus nec erat nec videri volebat; itaque
ab emendando se continuit, glossas parvas una cum textu
descripsit, longiora scholia pleraque omisit, calami errores perraro
correxit. interierunt folio uno evulso 3, 66—145. contuli
codicem spectata bibliothecae Parisinae liberalitate Gottingam
missum.
Huius igitur codicis gemellus Laurentianus 32, 45 (d) est,
qui Callimachum anno 1495 etiamtum continere dicebatur,
quo tempore inter libros bibliothecae Mediceae privatae erat 111,
antea 53 (Piccolomini condizioni e vicende della bibblioteca Medicea
privata p. 72). sed probabile est eo ipso tempore iam evulsum
fuisse Callimachum (direpta scilicet per turbas et seditionem
populi a fratre Savonarola excitati Mediceorum bibliotheca)
et prelis traditum, ut describeretur editio princeps a Iano
Lascari, ut ferunt, anno 1494 parata. quo factum est, ut
codex periret, editio autem eius loco habenda esset.2 quod
vulgatae lectionis semper mansit fundamentum nec per se infirmum
et multis Lascaris emendationibus ornatum, quas nunc
auctoris nomine efferre aequum mihi visum est.
This text is part of:
Click on a word to bring up parses, dictionary entries, and frequency statistics
1 Codicem gravissimum primus ad Callimachum emendandum advocavit Constantinus comes Nigra (Inni di Callimaco su Diana e sui Lauacri di Pallade, Torino 1892). vir excellentissimus, qui Graecas patriasque Musas non deserit, dum orator Italiae in aula Austriaca constitutus paci ac saluti orbis terrarum prospicit, etiam aliis nominibus de Callimachi memoria optime meritus est.
2 Cf. Nigra p. 46. ipse hanc editionem non vidi, sufficiebant enim quae olim Blomfield, nuper Nigra excerpserunt, praestoque erat apographi Taurinensis collatio.
Hymns and Epigrams. Callimachus. Ulrich von Wilamowitz-Moellendorff. Berlin. Weidmann. 1897.
Tufts University provided support for entering this text.
This text was converted to electronic form by professional data entry and has been proofread to a medium level of accuracy.
This work is licensed under a
Creative Commons Attribution-ShareAlike 3.0 United States License.
An XML version of this text is available for download, with the additional restriction that you offer Perseus any modifications you make. Perseus provides credit for all accepted changes, storing new additions in a versioning system.