Huius igitur syllogae seris temporibus factae is codex ad
quem unum Callimachi omnis, Homeri praeter Mosquensem
omnis memoria redit compluribus locis tantum damnum perpessus
erat, ut versus versuumve partes legi non iam possent.
quarum lacunarum ope effectum est Homeri versus in quaque
pagina fuisse xxxvi; Callimachi eae quae solae in censum
veniunt lacunae 4, 177, 199 versibus tantum xxiii distant, sed
in eadem pagina scholium omnium amplissimum fuit de Galatarum
interitu. apparet haec haud male conspirare, sed inepte
ludere censendus esset siquis archetypi paginas dimetiri conaretur.
codex non solum scriptus erat minusculis litteris sed e
tali codice descriptus. 4, 138 ν in ι abiit, 4, 30 in principio
η in χ, 1, 87 ρ in ο. ni mirum rho capite magno cauda
praelonga infra versum ad proximam litteram producta exaratum
erat.1 item 4, 10 cum in codice nostrorum archetypo
litterae evanidae essent, alli καυρι, alii καυθι, alii κανθι legerunt,
quod non nisi in minusculis litteris fieri poterat. tam recenti
aetati convenit, quod iota mutum modo in versu locum suum
tenebat (vix e mente librarii, qui 6, 61 ἀναγκαίαι circumflexo
accentu e dativo singularis nominativum pluralis reddidit), modo
infra versum reiciebatur, modo omittebatur. qualia cum nihil
omnino docere possint neglexi. neque adeo stultus sum ut
mera vitia, velut Κράθιν, aut adiaphora, velut μὴ δέ, curem.
sed orthographia atque prosodia cum ad Sallustium, h. e. ad
probam grammaticorum παράδοσιν redeat, minime fuit neglegenda.
Callimachus quidem neque vocabula distinxerat neque
prosodiam legentibus praescripserat, quod utinam memoria
tenerent critici. itaque nos in omni vocabulo scribendo grammaticorum
doctrinam sectamur, quibus servire quidem ignavum
est, sed eosdem deserere, antequam falsi damnati sint, parum
cautum. reliqui igitur ρ ut vocalem produceret geminatum,
ἔδδεισαν, αὖ ἐρύοντες. pagum Atticum a salinis Ἁλὰς denominatum
esse constat: sed Ἀλάς 3, 173 non tantum archetypus
aut Sallustius pronuntiari voluerunt, sed pronuntiare
didicerat Statius Theb. 12, 620, atque grammatici δασύνειν
iubentes alterum usum fuisse ultro testantur (Steph. Byz. s. v.);
fuerint qui ad ἀλᾶσθαι nomen referrent, neque Callimachus
tam docte errare non poterat. ἱή autem spiritu aspero eum
protulisse et testatur Sallustius 2, 21, et originatio interiectionis
2, 103. non concluderem ubivis ita pronuntiasse Callimachum:
neque enim ea scribendi constantia, quae pueris
nostris inculcatur nec tantum ludimagistris liberalis eruditionis
summa videtur, Graecis tanto opere cordi erat. multoque minus
nos nisi ipsis verba damus in omnibus Alexandrinorum usum
definire possumus. veluti Εἰλείθυια an Εἰλήθυια Callimacho
magis placuerit nemo scit; quid quod scribere ei licebat
modo hoc modo illud, ut alterum in calamum veniret. itaque
archetypum secutus sum. notum est ηι et ει saeculo tertio
promiscue scribi, atque in Lycophrone tam saepe ει traditum
accepimus, ut omni mutatione abstinendum sit. vereor igitur,
ut Callimacho ipsi Homerica, h. e. antiquior, orthographia debeatur,
quam archetypus offert; cum tamen nullis artibus ultra
Sallustium ascendere possimus, unum quod obstrepebat exemplum
(4, 7) mutavi. nam 4, 234 Callimachus κε cum futuro
coniungere studebat Homerice haud secus quam 4, 229. cui
nostra aoristi Homerici cognitio non est obtrudenda.2 omnino
arduum est vetustae linguae imitationi terminos circumscribere,
et quamquam istos facile ridemus, qui Callimachum
vapulare iubent, quia nostras sermonis Homerici grammaticas
non legit (etiamsi enim legere potuisset, libertatem poetae
non debebat prodere), est sane ubi in edendis carminibus
haesites quae obsoleti sermonis sonos reddere studeant. veluti
secundae declinationis plurativos dativos in οις exire, nisi longiorem
formam versus postulat, satis certo colligitur, item
primae declinationis legitimam formam esse -ηισι et saepe ante
vocalem elidi, binis dativis coniunctis αις admitti, admitti etiam
in exitu versus. sed ne αις quidem solitarium excludi corruptela
maxime docet 4, 298; -ηις, quod in Homerum sensim
gliscens linguae mutatio invexit (constat nunc Thasi quidem
re vera fuisse hanc formam) expellere non licere videbit qui
3, 100 recte perpenderit. itaque quam cautissime poteram egi,
sed verum me in omnibus assecutum esse minime spondeo. difficilior
etiam Doris3, cum in archetypo valde obscurata tradatur
(restituere coepit iam Politianus, qui ex. gr. 5, 5 ποκ᾽ Ἀθαναία
iam dedit, sed inane erat talia ad certum referre auctorem)
neque Callimachus sibi constitit (e lyrica enim poesi aeolismos
admisit, velut φέροισα, ex epica ου pro legitimo ω, velut
πουλύ) neque ipsa lingua ad certam formam in litteris fuerat
deducta. itaque nonnulla ad arbitrium necessario constituenda
sunt: utrum Ποσειδάωνα an Ποτείδαωνα aut Callimachus
aut Sallustius dederint, me ignorare fateor; praetuli nunc Πος.
et quia traditum est (quamquam nulla haec est auctoritas) et
quia vere doricum tantum Ποτειδᾶνα esset. accentus dedi
quos monstrabat archetypus, Sallustianos nimirum: Callimacheos
non quaeret nisi ignorantissimus quisque. haec atque talia
editori potius quam lectori taedium facessunt; quae diligenter
tractavi, sicut grammaticum docet, sed velim ne obliviscamur
tantum non ἀδιάφορα esse, quod quidem ad Callimachum.
hoc loco de eis multa verba feci, ut appareret, quantum fidei
unico libro tribuenda esset, qui nobis hymnos tradidit.
This text is part of:
Click on a word to bring up parses, dictionary entries, and frequency statistics
1 Similiter apographi A scriba 3, 59 γερραιστῆρας quod in archetypo erat γεοραιστῆρας scripsit.
2 4, 135 cum βαλέειν et ἀποκρύψαι iungit, discendum est βαλέειν ei fuisse aoristum, neque ad eum pertinet, quod nos futurum praelaturi essemus. magis mirabile vitium εἰσόκε ἐκέκλετο 4, 150 confusis dorico ὅκα = ὅτε et Homerico ὅ κε = ὃ ἄν = ὅ κα. quod tolli vetant imitatores.
3 Epigrammatum memoria omnino parum certa est, maxime in eis carminibus (sunt autem, pace Reitzensteinii dicam, permulta) quae Callimachus composuit ut tumulis aut donariis inscriberentur. sed etiam in elegidiis praeter legitimam dialectum subinde Doris admissa est, neque semper causam perspicimus. adde quod dialectos ad arbitrium temperare atque adeo miscere saeculum tertium coepit. itaque multa semper incerta manebunt. prospiciendum tamen, ne aures legentium sonis confusis laedantur.
Hymns and Epigrams. Callimachus. Ulrich von Wilamowitz-Moellendorff. Berlin. Weidmann. 1897.
Tufts University provided support for entering this text.
This text was converted to electronic form by professional data entry and has been proofread to a medium level of accuracy.
This work is licensed under a
Creative Commons Attribution-ShareAlike 3.0 United States License.
An XML version of this text is available for download, with the additional restriction that you offer Perseus any modifications you make. Perseus provides credit for all accepted changes, storing new additions in a versioning system.