Callimachum carmina ut quodque composuerat singula in
publicum emisisse consentaneum est. utrum vero ipse eadem
collecta et in libros digesta ediderit, an diu post auctoris mortem
ab aliis collecta sint (quod veteribus lyricis et inter Alexandrinos
poetas Theocrito accidit) ignoramus. sed quo tempore
grammatica studia noviciis quoque poetis admoveri videmus,
certus est carminum ordo per genera in libros digestorum,
ita tamen ut non numeris sed generibus significentur libri,
ex. gr. ἐπιγράμματα, μέλη, ἴαμβοι (Aetiorum tantum plures
libri sunt, incertum an ab ipso poeta dispositi); subinde etiam
proprio nomine singula carmina appellantur, haud aliter atque
Pindari Simonidisve εἴδη aut Theocriti εἰδύλλια. qua in editione
primus locus hymnis datus erat, sicut veterum lyricorum τὰ
πρὸς θεοὺς carmina in editionibus agmen ducere solent. neque
dubitandum est quin Theo Epaphroditus alii, quos in nobilioribus
Callimachi carminibus illustrandis operam collocasse
constat, hymnos quoque tractaverint. vergente aetate, exolescente
sensim et poesi et eruditione, magis etiam Alexandrinorum
poetarum, qui e noviciis classici tum facti erant, studium
colebatur. princeps Christianae poeseos Gregorius, schola Nonniana,
epigrammatographi aetatis Iustinianeae vix quemquam
studiosius lectitare aut imitari solent quam Callimachum.1 tum
fere, quarto quintove opinor saeculo, Sallustius grammaticus
editionem paravit aliquot Callimachi librorum, fortasse ultimam,
certe eam quae sola erat duratura. eidem Sallustio
Sophoclis quam tenemus editionem debemus, in cuius scholiis
studium Callimachi apertum est. hominem fuisse compilatorem
nec nisi pro saeculi more eruditum consentaneum est. saeculo
nono cum bona studia paene intermortua inter Graecos renovarentur,
poesis non tanta quidem fecit incrementa quam
philosophia rhetorica historia, emergebat tamen etiam Callimachus,
atque editionem Sallustianam Hecalae, fortasse etiam
Aetiorum, Suidas et Etymologici auctor usurpaverunt. quod
cum iam exploratum sit2, omnis illorum temporum memoria
diligenter excutienda est, ecquid Callimachei nobis subministrare
possit.3 cuius multa adeo carmina superstitia fuisse epigramma
docet huic etiam libro praefixum, quod ars metrica ad
illa fere tempora referri iubet.
Quod carmen is homo transcripsit cui debemus, quod
primus certe Callimachi liber non interiit. composuit ille
hymnorum syllogam Homeri Callimachi Orphei Procli, atque
cum sex Callimachi hymnis etiam scholiorum Sallustianorum
quamvis exilia collectioni suae inseruit excerpta. Orphei Proclique
hymnorum memoria nondum satis explorata est, videtur
autem ex hoc uno archetypo pendere. Homeri hymnos continuit
etiam Iliadis ille codex Mosquensis, e quo fraude Christiani
de Matthaei evulsi Lugudunum Batavorum devenerunt.
Iliadem codicis Mosquensis commentario BT instructam esse
constat, hymni grammaticorum curae nullum tenent vestigium.
qui cum in multo antiquioribus locupletioribusque editionis BT
libris non legantur, in Mosquensem recepti esse videntur ex
hymnorum sylloga etiamtum integriore.
This text is part of:
Click on a word to bring up parses, dictionary entries, and frequency statistics
1 Ita factum est ut multi versus etiam hymnorum in scriptis grammaticis laudati ad nos pervenirent. quorum usus in emendatione perexiguus est: unde discendum, quam lubricum sit fragmenta emendare. aliquotiens etiam imitatorum versus testimonii loco erant laudandi, quod multo saepius faciendum fuisset, si traditam lectionem firmare in animo fuisset; quod perraro feci, maxime ut proprium errorem castigarem.
2 Cf. R. Reitzenstein Ind. lect. Rostock. 1890/91, 91/92. Götting. Nachr. 1893, 731.
3 Aetiis usus est qui Pausaniae codici cuidam nonnulla adscripsit, cf. Herm. 29, 244, quem saeculo sexto fuisse minime demonstravit Reitzenstein ibidem 236. Aetia item noverat qui Anth. Pal. 7, 154 scholion addidit (fg. 13b). ex Hecala vocabulum adscripsit quidam in margine nobilissimi Apolegetarum codicis Parisini (fg. 66h). f. 419 traditur inter rara scholia in margine Thucydidis Vaticani (Cur. Thucyd. 4). scholio Gregorii Nazianzeni genuina lectio hymn. 2, 112 debetur. f. 422 cum poetae nomine apud Simocattam et inter recentissima Euripidis Vaticani scholia (ad Hipp. 402) legitur. possum plura addere, sed disceptanda haec erunt in nova fragmentorum editione. Tzetzes et Eustathius Callimachum non iam habuerunt.
Hymns and Epigrams. Callimachus. Ulrich von Wilamowitz-Moellendorff. Berlin. Weidmann. 1897.
Tufts University provided support for entering this text.
This text was converted to electronic form by professional data entry and has been proofread to a medium level of accuracy.
This work is licensed under a
Creative Commons Attribution-ShareAlike 3.0 United States License.
An XML version of this text is available for download, with the additional restriction that you offer Perseus any modifications you make. Perseus provides credit for all accepted changes, storing new additions in a versioning system.